سدید کاشان

 طنز تاریخی

فرخ لقای انقلاب و امیر ارسلان خوش مرام(1)

راویان اخبار و طوطیان شکّر شکن شیرین گفتار نقل می­کنند که در سرزمین گل و بلبل پهلوانی بود که به او امیر ارسلان نامدار می­گفتند. این امیر خجسته­روی، همیشه پا به رکاب بود و از این شهر به آن شهر و از این ولایت به آن ولایت سفر می­کرد و تجربه­ها می­اندوخت و از خرمن روزگار توشه­ها برمی­چید. دو رفیق همپالکی هم داشت که در واقع مشاور او بودند. یکی « شمس بشیر» نام داشت و دیگری « قمر نذیر»... 

یک شب در خواب دید به شهری وارد شده است که مردمانش، در هر گوشه­ای از آن معرکه راه انداخته بودند و بر سر خوب و بد بودن دوران طاغوت و یاقوت، جرّ و بحث می­کردند. حرف های عجیب و غریبی که شنید، کوه غم و غصّه­ای شد که بر دل او نشست و آزارش داد. نزدیک دروازه­ی شهر، کوسه­ای را دید که بر بالای سکّویی رفته بود و برای عابران، شوی سیاسی اجرا می­کرد. جار می­زد و می­گفت: روی زمین خطّ قرمزی کشیده شده است، هرکس بتواند از زیرآن رد بشود، این تمثال زیبای فرّخ لقای انقلاب را به او می­بخشم. چند نفری نیز روی زمین دراز کشیده بودند و سرها را به زحمت زیر خاک می­بردند تا از آن خط قرمز عبور کنند! آن کوسه­ی«خط باز» نیز وقتی سادگی آن جماعت را می­دید، کیفور می­شد! امیر ارسلان که همیشه از هر چه خط و خط بازی و باند و باند بازی رویگردان است؛ نتوانست کنجکاوی خود را از تابلوی فرخ لقا پنهان دارد، زیرا حسّ غریبی به او می­گفت که این مسأله ، فراتر از بازی­های سیاسی است. بنابراین جلو رفت و با دقّت، آن را ورانداز کرد. پریرویی دید که تا آن زمان نظیرش را ندیده بود. یک دل نه بلکه صد دل، شیفته­ی او شد. از هیجان احساسات، نزدیک بود شهر را برهم بریزد، ولی وقتی به یاد آورد که بعضی از خلق اله، بی دایره و دنبک هم می­رقصند و امثال او را به جنون و شیرین عقلی نسبت می­دهند، اعصاب خود را کنترل کرد و به نزد کوسه رفت و خواهش کرد تا صاحب تمثال را به او معرفی کند. در جواب همین یک جمله را شنید که: اِهکّی...بی مایه فطیره! البتّه منظور او را نفهمید، ولی آنجا ایستادن و خواهش و التماس کردن را هم بی­فایده دانست.

پس راه افتاد و به سیاحت درشهر مشغول شد...در هر گوشه، بازار بحث و مجادلـه داغ بود. کانون اصلی صحبت­ها هم«فرخ لقای انقلاب» بود. امیر ارسلان همین که نام فرخ لقا را می­شنید، بدنش مثل آتش، گُر می­گرفت و می­سوخت. آخر هم طاقت نیاورد و راهی بیمارستان شهر شد. وقتی آدرس خواست، به او گفتند: "راست شکمت را بگیر و جلو برو و نرسیده به آخرش، مستقیم بپیچ !" به نظرش رسید که این­جا باید تهران باشد، زیرا در این شهر است که به غریبه­ها آدرس فلّه­ای می­دهند. به هرجان کندنی بود بیمارستان را پیدا کرد. بعد از آنکه جیب­هایش را حسابی تفتیش و معاینه کردند، به نزد پزشک مشاور رفت. امیر ارسلان بدون اینکه آه و ناله سر دهد، با لحن رمانتیک به دکتر گفت: حکیم جان! به فریادم برس که از غم و غصّه، « چین » روی پیشانی­ا­م افتاده است. دکتر با تعجب پیشانی برآمده­ی او را وارسی کرد و گفت : با این پیشانی که شما داری، اگر ژاپن هم روی آن بیفتد، جای تعجب نیست! با این ناپرهیزی، شک نکن که مرض مزمن عشق گرفته­ای! امیر ارسلان در دل خود گفت: از کرامات شیخ ما چه عجب / مشت خود باز کرد و گفت: یه وجب! این حکیم هم غیب می­گوید. به او گفت: خب! حالا تکلیف من چیست؟ آقای روانپزشک هم معطّل نکرد و مثل همان کاری که میان هم حرفه­ای­هایش مرسوم بود، یک دوجین قرص نوشت و گفت: این­ها را سر ساعت میل می­فرمایید و یک ماه هم پیاده روی می­کنید تا اندوهتان بریزد.

  امیر ارسلان از بس در فکر فرّخ لقا بود. متوجه مطلب نشد ، بیرون آمد، و روزی یک قرص مصرف کرد و شبانه روز را هم پیاده روی کرد تا یک ماه گذشت. بدون اینکه تصوّرش را کرده باشد، به مرز های کشور و به آخر خط رسیده بود. همان جا از شدّت خستگی از حال رفت و نقش زمین شد. وقتی چشم باز کرد:

خود را در رختخواب منزل پدری اش دید. خیلی خوشحال شد و خدا را شکر کرد که این اتفاقات را در خواب دیده است. پس معطّل نکرد و همچون شمشیر فولادی از جا پرید و برای شمس بشیر و قمر نذیر پیامک فرستاد و آن ها را به حضور طلبید.

 بعد از آنکه سمیناهاری زدند، پیرامون خواب امیرارسلان به بحث و گفت و گو نشستند. شمس بشیر کتاب خوابنامه را باز کرد و رؤیای امیر ارسلان را این گونه رمز گشایی کرد: تمثال پریرویی که در خواب دیده شده، انقلاب بزرگی است که به همّت والای مردم سرزمین گل و بلبل، به وقوع خواهد پیوست و دامنه­ی آن، سراسر عالم را خواهد گرفت. این فرخ لقای انقلاب، مردم را به خدا و خدا پرستی دعوت خواهد کرد و تسلیم هیچ خنّاس و شیطانی هم نخواهد شد و هواخواهانش، گیوه­ها را برخواهند کشید و از آن مراقبت خواهند کرد و در این راه از سرزنش هیچ سرزنش کننده­ای نیز ملول نخواهند شد؛ زیرا که: عشق، آسان یاب و پر خطر است.

قمر نذیر نیز بدون مراجعه به رمل و اسطرلاب و کتاب، فی البداهه خواب او را این گونه تعبیر کرد: حضرت والا ! مفهوم خواب شما همین انقلاب سفید شاه و ملّت خودمان است که به اراده­ی جان فیتزجرالد کندی، کاندیدای حزب دمکرات آمریکا ومتحد اسرائیل، به خاطر رفاقت با سناتور امینی، به دست پدر تاجدارمان اعلیحضرت همایونی، شاه شاهان، خدایگان بزرگ، استاد اعظم لژ بیزاری و مخالف نهضت بیداری، سپرده شده است و ایران و ایرانی را در جهان سرافراز و نامدار ساخته است.

امیر ارسلان وسط حرفش پرید و گفت : مشاور جان! این قدر خالی نبند که در عصر پهلوی هیچ کس در دنیای غرب از عوام الناس، ما را نمی­شناسد، تا چه رسد که سر افراز هم شده باشیم. تازه آن­هایی هم که ما را می­شناسند، فکر می­کنند که ایران یکی از ایالت­های متّحده­ی آمریکاست! قمر نذیر کمی سگرمه­هایش توی هم رفت و پس از مکث کوتاهی ادامه داد: قربان! من به خاطر خودتان می­گویم که بعدها به درد سر نیفتید و یک عمر پشیمانی نکشید. به عرض بنده توجّه فرمایید و فرخ لقا را همین انقلاب سفید تصّور بفرمایید! ببینید ما الآن در دنیا، هیچ چیزی کم نداریم. اعلیحضرت همایونی روابط بسیار حسنه­ای با همه­ی جهان دارند. با وجود اینکه همه ی اعراب در مقابل اسرائیل صف آرایی کرده­اند ولی شاهنشاه قدر قدرت و قوی شوکت ما، دوست و برادر اسرائیل است. به همین خاطر وقتی اعراب به ما می­رسند، می­گویند: ایرانی، اخ الیهود! یعنی ایرانی برادر یهود است! و به همین دلیل برادران اسرائیلی ما آن قدر از ما خشنودند که از شیر مرغ تا جان آدمیزاد را در برابر نفت، دراختیار ما گذاشته­اند....

امیرارسلان باز هم پابرهنه میان سخنرانی­اش دوید و گفت: قمر نذیر جان! قرار شد خالی نبندی. این شیرمرغ و جان آدمیزاد، آن قدر نیست که به سی میلیون جمعیت ایران برسد. اول آنکه از ما بهتران هستندکه آن را هله هوله خور کنند. دوم مرکزنشینان هستند که اگر بتوانند نق و نوقی کنند، از آن بهره­ای می­برند، عامه­ی مردم هم باید تقاص آن را پس بدهند. پس عدّه­ای تخم مرغ اسرائیلی را به خندق بلا می­فرستند، جمعی دیگر هم جان آدمیزادشان به اسرا­ئیل و آمریکا و انگلیس واگذار می­شود!

قمر نذیر باز هم گیرپاچ کرد و گفت: قربان! منظورتان را از این عبارت آخری نمی­فهمم! امیر ارسلان چشم توی چشمش دوخت و گفت: ای عقل کل! چه طور نمی­دانی که سازمان امنیت کشور، تحت آموزش­های موساد، خون مردم را در شیشه می­کند و در بسته بندی­های شیک برای ارباب­ها ارسال می­کند!؟ ناسلامتی مثلاً ما جزیره­ی ثبات شده­ایم تا بزرگترین اسلحه‌خانه­ی خاورمیانه را داشته باشیم و همیشه هم برای گرفتن جان آدمیزاد آماده باشیم؟

قمر نذیر در حالی که نزدیک بود اشکش در بیاید، جواب داد: قربانتان بروم، یک کمی یواش­تر! این زندانی­هایی که چند روزی مهمان سازمان امنیت کشور هستند، یک مشت جماعت پاپتی هستند که قدر نعمت انقلاب سفید شاه و ملّت را نمی­دانند و حقشان است که ناخن دست و پایشان را بکشند و با اتوی داغ کبابشان کنند و با دریل از جمجمه­شان، آبکش بسازند. ببینید ما فقط یک نفت بوگندوی ناقابل به اسرائیل و آمریکا می­دهیم و در مقابل اسلحه­های مدرن می­گیریم و در کنارش کامیون کامیون و کشتی کشتی و هواپیما هواپیما گندم و گوشت و تخم مرغ و سیب و پرتقال و هزار چیز دیگر است که برایمان می­آید. این بد است که ما به منافع ملّی بیندیشیم؟!   

امیر ارسلان با لحن ملایمی پاسخ داد: قمر جان! این که دیگر معلوم است، به هر مزدوری که اسلحه می­دهند، شکمش را هم سیر می­کنند. مثل حالا که نظامیان این سرزمین رابه“ ظُفّار“ می­فرستند تا انقلابیون را تار و مار کنند. این در به آن در! از طرف دیگر می­دانی که هرکس به گفته­های بی سند و مدرک خودش اطمینان داشته باشد، احمق است. آیا تو به این چیزهایی که گفتی، مطمئنی؟ قمر نذیر گفت : مطمئنِ مطمئنم! امیر ارسلان با بی حوصلگی ادامه داد: حالا این شعر و معرها را ول کنید! اگرراست می­گویید ارسلانتان را به میان مردم ببرید تا به چشم خودش، زندگی آن­ها را ببیند و فرخ لقای عزیزش را پیدا کند. ...ادامه داستان در پست بعدی...