سلام. من از شعر پست مدرنيسم و نمادهايش اطلاع زيادي ندارم.فکر مي کنم در شعر اول ، عاشق در فراق معشوق مانند سيگار دود مي شود و از غم او لاغر و کم حجم مي شود....که تشبيه قشنگي است.در شعر دوم ،شاعر از تنهايي ناله سر مي دهد و با وجود اينکه آغوش محبوب همچون مربا شيرين است،چون تنهاست دير هنگامي را بهانه مي کند.در شعر سوم نيز نوعي گله از يار به چشم مي خورد که نمي خواهد تا پايان عمر به روي او لبخند بزند. شيريني زندگي به همين قهر و آشتي هاست.چنانچه درست به مفهوم اين سه قطعه پي برده باشم.اميدي هست تا شعر مدرن را به خوبي دريابم و خود نيز به اين عرصه پا گذارم.موفق باشيد!