سدید کاشان

عاشقانه

 دمدمه های اردیبهشت طبیعت بکر ودست نخورده ی کلهر این گنجینه ی ارزشمند منطقه ی ترکمانچای در میان راه شهر های میانه وتبریز حال وهوای دیگری دارد ، بوی آویشن وعطر پونه های تازه روییده بر جوی سارهای آن هر رهگذری را سرمست واز خود بی خود می کند.
"بخش علی عبادی "کشاورز سخت کوش روستادر حا لی که در مزرعه ی خود بیل می زد  وعرق می ریخت ،لحظه ای دست از کار کشید و به دور دست ترین نقطه افق نگاهی ا نداخت و در حا لی که نفسی تازه  می کرد ،پرنده ی آرزوها را در آسمان ذهن وخیال خود به پرواز در آورد.با خود  اندیشید: چه خوب می شد که به همین زودی راهی دیار عشق و معرفت وقبله گاه حماسه سازان تاریخ شود ودر کربلای معلی با مراد ومحبوب خویش نرد عشق ببازدو از رنج ها وستم های رضاخان در نزدمولای خویش گلایه وشکایت کند؟این لحظات بسیار کوتاه آن چنان طوفانی در دلش به پا کرد که بی اختیار به یاد مظلومیت مولایش حسین شهید و برادر وفادارش ابوالفضل ا لعباس(ع)، سیل اشک از چشمه سار دیدگانش فرو ریخت ودر همان حال از خدا با لابه و التماس درخواست تا او را به این آرزویش برساند.
شب هنگام از این آرزو، با خانواده اش حرف زد وتقاضا کرد تا به کار هایش رسیدگی کنندکه او بتواند با خیال راحت به این سفر زیارتی برود . خانواده نیز به پاس سال ها تلاش و زحمت "بخش علی" به دیده ی منت پذیرفتند و از وی درخواست کردند  که در جوار بارگاه ملکوتی آقا امام حسین(ع)وبرادرش قمر بنی هاشم (ع)نایب ا لزیاره آن ها هم باشد .

چند روزی نگذشته بود که بخش علی اسب جوانی را به قیمت مناسبی خریداری کرد. فروشنده،به خاطر نازا  بودن اسب ، آن را کم تر از آن چه ارزش داشت ، فروخت .همه کمک کردند و بار وبنه سفر کربلا یی او را بستند .
فاصله ی کلهر تا کربلا ی معلی 1125  کیلومتر بود و او تصمیم داشت که این راه را به تنهایی طی کند.روزهای زیادی گذشت واو با تحمل رنج های سفر ,کوهستان های سخت و پر صلابت  ودشت های پر خار و هراسناک و شهر و روستا های زیادی را پشت سر گذاشت تا سر انجام به کعبه ی آمال خود کربلا رسید.

از دور سلامی به پیر ومراد خویش داد واز اسب پیاده شد وزمین کربلا را بوسید و شکر وسپاس پروردگار را به جای آورد.  سپس بلند شد ومثل گل آفتابگردان در حا لی که چشم به شمسه ی گنبد طلایی ابا عبدالله الحسین داشت , خود را به صحن و سرای او رسانید.اسب خودرا به چوبی که در همان حوا لی بود ،بست .و با دل شکسته وچشمانی پر نم وارد شبستان شد . و در کنار ضریح شش گوشه ی آقا زانو زد و به رازونیاز پرداخت وشفاعت خواست و به جان خانواده و آشنایان دعا کرد و سعادت و خوشبختی شیعیان آن حضرت را خواستار شد . در پایان هم به یاد اسب خود افتاد که صاحبش قبل از فروش گفته بود: " این اسب ماده است و باردار نمی شود". چند لحظه به فکر فرو رفت و با خود گفت : "این اولیای الهی خیلی بزرگوارند ,هر نوع درخواست کوچک وبزرگی را می پذیرند و از آبروی خویش در نزد خدا مایه می گذارند .بگذار من هم این دفعه را امتحان کنم واز خدا بخواهم که به آبروی این بزرگوار , اسب همولایتی مرا هم از نازایی بیرون بیاورد. بعد به یاد ذوالجناح ،این اسب سفید و وفادار ابه عبدالله افتاد که بر اثر اصابت تیر عدو و شهادت مولایش آرام و قرار نداشت. و لحظاتی عقیله ی بنی هاشم ،حضرت زینب (س)را به خاطر آورد که اسب برادر را بی سوار دید واز آن رنج غمگزا به پای اسب افتاد وگریست. با همین حال معنوی از زیارتگاه بیرون آمد و در نزدیکی حرم ، در کاروانسرایی اتاقی کرایه کرد و اسب را هم به طویله برد و در گوشه ای بست. چند روزی در کربلا توقف داشت و همه روزه به زیارت آقایش می رفت ودل را  صفایی می داد . سرانجام تصمیم به بازگشت گرفت وپس از خرید مختصری سوغات سفر مثل پارچه و مهر و تسبیح و خرما, به طرف ترکمانچای حرکت کرد .خبر بازگشت او به اها لی کلهر رسید . چاووشان محلی با سلام و صلوات به استقبال آمدند و کربلایی علی را با عزّت و احترام به منزل رسانیدند وچند روزی بازار دیدوبازدید گرم بود . و هرکس از آن قطعات پارچه ی  تبرک شده ومهر وتسبیح وخرمای سوغاتی بهره مند شد. چند روزی نگذشته بود که" بخش علی" احساس کرد  اسبش بار دار شده است . موضوع را با صاحب قبلی در میان گذاشت . او هم موضوع را تا یید کرد در حا لی که همه از این ماجرا درتعجب و شگفتی فرو رفته بودند , صاحب قبلی به" بخش علی" پیشنهاد کرد که اسب را به او بفروشد. کربلایی هم پذیرفت وگفت :" اگرخداوند واهل بیت (ع) هر چیزی را اراده کنند وبخواهند تحقق پیدا می کند وهر کس از آنها چیزی و لو اندک بخواهند می دهند پس من به آرزویم که کربلا بود رسیدم وصاحب این اسب هم به آرزویش که بارداری این اسب بود رسید" .آن گاه افسار اسب را به دست او سپرد .

 یاد شهیدان ما زنده و جاوید باد!

 خاطره ای از شهید حبیب الله مالکی فرماندار ایرانشهر

                                      
نام پدر:  حسن
تاریخ تولد:  یکشنبه ، 7 خرداد ، 1334
محل تولد:  تهران
سن هنگام شهادت:  26
تحصیلات:  کارشناسی
تخصص:  جمعیت‌شناسی

- خرداد سال 1359 از دانشسرای راهنمایی تهران فارغ التحصیل شدیم.در جریان انقلاب فرهنگی و تعطیلی دانشگاه ها بود؛ ما چند نفر تصمیم گرفتیم ، برای خدمت معلّمی به مناطق محروم کشور برویم . خبر شدیم ایرانشهر به نیرو نیاز دارد. داستان مفصلی دارد که چگونه  و از کجا حرکت کردیم تا به ایرانشهر رسیدیم و تازه در آن جا ما را به زاهدان فرستادند تا برای بار دوم گزینش شویم ؛ سرانجام ما را به روستای بزمان که در فاصله ی یکصد کیلومتری  ایرانشهر است ، اعزام کردند.
حضور ما در ابتدای مهر در بزمان، مصادف شد با  افتتاح اولین دبیرستان این روستا . دبیرستانی که نه در داشت و نه پنجره و نه هیچ امکانی که سی چهل نفر دانش آموز بتوانند به راحتی در آن  زندگی کنند. در عوض از یک مدیر خوب و دانش آموزان فهمیده ای بهره مندبود.و همین هم انگیزه ی بسیار خوبی برای ماندگار شدن و خدمت کردن بود. بزمانی ها غالباً به کار کشاورزی اشتغال داشتند. بعضی دنبال تجارت بودند و جمعیت قابل توجهی نیز به شهرهای دیگر مهاجرت کرده بودند.مقام معظم رهبری هم که در سال 1357  به ایرانشهر تبعید شده بودند، بنا به دعوت اهالی ، رفت و آمدی نیز به این روستا داشتند؛ خاصه که جمعیت شیعی این محل، بسیار چشمگیر است و در هم تنیدگی آنان با اهل سنت ،ستودنی است. ارتباط قوم و خویشی شیعه و سنّی در بزمان، زندگی  آرام و مسالمت آمیزی را به وجود آورده است. دو دانش آموز داشتم که برادر بودند و در پایه ی سوّم تحصیل می کردند. به نام های اکرم و اعظم سهرابزهی؛  یکی شیعه بود و دیگری سنی .تعجب نکنید اهل سنت در آن منطقه، نام اکرم و اعظم را برای فرزندان ذکورشان انتخاب می کنند. یک روز از آن ها سؤال کردم، قضیه چیست که هردو از یک پدر و مادر هستید و در عین حال یکی شیعه و دیگری سنی است؟پاسخ دادندکه پدر ما سنی و مادرمان شیعه است ، آن که با مادر، ارتباط عاطفی بیشتری دارد شیعه شده است و آن که با پدر ، ارتباط عاطفی قوی تری دارد سنی شده است. هیچ مشکلی هم نداریم. هرکس وظیفه ی خودش را انجام می دهد.حقیقتاً هم همین طور بود این دو برادر ،خوش اخلاق و درس خوان بودند و مناسبات برادرانه ی خوبی داشتند.
من در کنار تدریس ادبیات فارسی و زبان عربی، مربی پرورشی آموزشگاه هم بودم. نهادامور تربیتی به همت شهیدان رجایی و باهنر تازه تأسیس شده بود و آثار و برکات آن تا بزمان هم رسیده بود. این را از آن جهت می گویم تا در جریان فضای آموزشی و پرورشی آن دبیرستان قرار بگیرید و اطلاع هم پیدا کنید که ما بیشتر وقت خودمان را در آموزشگاه می گذراندیم.
یک روز اواخر ماه آذر  و در حوالی نیمروز یک اتومبیل جلوی مدرسه ی ما پارک کرد و دو نفر از آن بیرون آمدند. یکی ریز نقش بود و عینکی درشت روی صورت داشت و دیگری بلندقد بود و هیکل ورزیده ای داشت. با آرامش و طمأنینه به طرف ما آمدند و با لبخندی آرامش بخش به ما خسته نباشیدو خدا قوت گفتند. مرد ریز نقش خودش را این گونه معرفی کرد: «حبیب الله مالکی» فرماندار ایرانشهر هستم.دیگری هم گفت: من هم « خراسانی »، معاون ایشان هستم . خیلی ذوق کردیم و با خوشحالی خودمان را معرفی کردیم و از اینکه به دیدار ما آمده اند، تشکر کردیم.بعد در باره ی وضعیت تحصیلی دانش آموزان و میزان آشنایی آن ها با انقلاب اسلامی سؤال کردندو از مشکلات آموزشگاه و ارتباط ما با مردم و حتی در باره ی مسایل شخصی چیزهایی پرسیدند و با انگیزه های ما آشنایی یافتند.در پایان هم از دیدار ما اظهار خرسندی کردند و آدرس محل کارشان را دراختیار ما قرار دادند و سفارش کردند که حتماً در ارتباط باشیم. ما به دلیل دوری راه در طول سال تحصیلی تا عید نوروز موفق نشدیم که به فرمانداری ایرانشهر برویم . دومین بار جناب مالکی را در معیت مقام معظم رهبری که در آن زمان نماینده ولی فقیه در شورای عالی وزارت دفاع بودند، در مسجد نور ایرانشهر زیارت کردیم که ضمن استفاده از سخنرانی آقا،با یکدیگر سلام و علیک و احوال پرسی داشتیم. مدارس که تعطیل شد. توانستیم با فراغت احوال بیشتری به ایرانشهر برویم و بیشتر با آقای خراسانی ارتباط داشته باشیم و احیاناً سلامی هم خدمت آقای مالکی بدهیم.آقای مالکی بیشتر در مأموریت بودند و جناب خراسانی به رتق و فتق امور می پرداختند. در بلوچستان به واسطه ی موقعیت جغرافیایی ، تابستان زودتر از جاهای یگر خودش را نشان می دهد و شدت گرما اجازه نمی دهد که مدارس تا پایان خرداد دوام بیاورد. بنابراین در اردیبهشت امتحانات داخلی انجام می گیرد و تنها امتحانات متمرکز کشوری است که تثبیت کننده ی فصل آموزشی است. به همین علت هم ما در خرداد ماه تعطیل بودیم و توانستیم یکی دوبار دیگر  آقای مالکی را از نزدیک زیارت کنیم . ایشان ذهن بسیار خلاق تشکیلاتی داشت و فکر می کنم چنانچه روزگار به او مهلت می داد، یک شعبه از حزب جمهوری را در ایرانشهر بر پا می کرد. از نظر فکری و ذهنی خیلی ها را آماده کرده بود و چون مقام معظم رهبری هم در حزب فعالیت می کردندو محبوب قلب ها بودند ، شرایط کاملاً مهیا بودتا حزب رقم بالایی از اعضای خود را در ایرانشهر داشته باشد. این رابطه ی عاطفی را درهمان نوروز سال 1360 که معظم له برای افتتاح دوره ی آموزش ضمن خدمت فرهنگیان به ایرانشهر آمدند و برای ما سخنرانی کردندمشاهده کردم .در مسجد نور هم که متعلق به اهل سنت است همین طور بود. ایشان تا عمق وجود شیعه و سنی رسوخ کرده بودند و نفس الهی اشان در همه جا نافذ و جاری بود. در جریان انتخابات ریاست جمهوری هم در یکی از شعب اخذ رأی ایرانشهر مسؤولیت داشتم و آن جا هم این محبوبیت شگفتی آور را مشاهده کردم .بالاترین رأی را ایشان آوردند.شاهد حضور پیرمردی بودم که قدرت راه رفتن نداشت و زیر بغل او را گرفته بودند و می آوردند، هنوز وارد شعبه اخذ رأی نشده می گفت من آمده ام که به آقا رأی بدهم. و این جوابی است که همیشه به خودم داده ام که  سیستان و بلوچستان هرگزنمی توانست مشکلات سیاسی نظیر کردستان را پیدا کند؛ زیرا مردم خادمان خودشان را می شناختند و از این نظر کاملاً آرامش خاطر داشتند.حبیب الله مالکی هم یکی از خادمان این مردم خوب بود.
روز هفتم تیرماه 1360 برای انجام یک کار اداری در امور تربیتی استان در زاهدان بودم که خبر فاجعه ی انفجار حزب جمهوری را شنیدم و از خبر شهادت حبیب الله مالکی و برادرشان جواد اطلاع حاصل کردم. روانشان شاد باد! و روح سید شهیدان این کاروان آیت الله دکتر شهید بهشتی رضوان الله تعالی علیه و هفتاد و دو تن از همراهانش با شهیدان کربلا محشور باد! آمین!