سدید کاشان

 طنز تاریخی:

فرخ لقای انقلاب و امیر ارسلان خوش مرام

(2)

 ادامه داستان:

 هردو مشاور قبول کردند که به او کمک کنند و امیر ارسلان را به میان مردم ببرند. اول قمر نذیر شروع کرد. کمی قر و قمیش آمد و کف دست­ها را به شش جهت عالم چرخاند و گفت: اجّی، مجّی، لا ترجّی، کاتی کوتی کلماتی، ظاتی ظوتی ظلماتی... به نام خدا شاه میهن...ورد...ورد...ورد... و بعد نفس مسموم خودش را روانه­ی صورت او کرد... یک دفعه هوا تیره و تار شد و رعد و برق در گرفت و سر و صداهای وحشتناکی برخاست. امیر ارسلان احساس کرد که سرش به دوران افتاده است. آن قدر گیج زد که دیگر هیچ نفهمید. وقتی چشم باز کرد، خود را در یک کویر برهوت یافت که نه آب داشت و نه آبادانی. خیلی دمغ شد. با خودش گفت: اگر دستم به این قمرنذیر نامرد برسد می­دانم چه بلایی به سرش بیاورم! حالا دیگر کارش به جایی رسیده است که برای من جادو می­کند. غرولند کنان از جا بلند شد و همین طور اله بختکی، یک گوشه­ی بیابان را گرفت و حرکت کرد. سه شبانه روز با لب تشنه و شکم گرسنه راه رفت. سرانجام از دور، سیاهی قلعه­ی شهری را دید که شباهت زیادی به یک قفس طلایی داشت. به هر جان کندنی بود خودش را به پشت در و دروازه شهر رساند و از شدت گرسنگی و خستگی، همان جا بی هوش به زمین افتاد.

وقتی چشم باز کرد، خود را در اتاقی شیک و بستری از پر قو دید. لحظاتی نگذشته بود که همهمه­ای شنید و در اتاق باز شد. سریع خودش را به خواب زد تا موقعیّت کنونی خود را دریابد. حس کرد چند نفری دور او را گرفته­اند و وراندازش می­کنند. هنگامی که مطمئن شدند که او درخواب است، یکی آهسته به دیگران گفت: وقتی به هوش آمد، خوب به او برسید و پروارش کنید که با او کار داریم. این حرف، مثل اینکه خیلی معنادار بود، چون یک دفعه همه با هم ریز ریز خندیدند. بعد یکی از آن­ها پچ پچ کنان به دیگران گفت: این جوان زیبا خیلی ارزش دارد. شمعون ماسونی فقط بابت چشمانش پنجاه هزار دلار می­پردازد. دوباره با هم ریز ریز خندیدند. یکی دیگر گفت: پسر اوناسیس در بازی اسکی از صخره پرتاب شده است و نیاز به پیوند دست و پا دارد. فکر می­کنم برای دست و پاهای قشنگ این آقا، دو میلیون دلار بدهند و بعد زیر خنده زدند. دیگری گفت: خود راکفلر هم تازگی­ها ناراحتی قلبی پیدا کرده است و پزشکان می­گویند باید پیوند قلب شود. بابت قلب این جوان رعنا حاضر است پنج میلیون دلار بدهد. باز هم ریز ریز خندیدند. نفر اولی که معلوم بود رئیس این جمع است، آهسته به آن­ها گفت : بقیه­ی حرف­هایتان را بیرون اتاق بزنید. و همه با هم بیرون رفتند و در را بستند.

   با بسته شدن در، ناگهان قلب امیر ارسلان مثل آوار فرو ریخت. مثل فنر از جا پرید و لای در را باز کرد و اطراف را ورانداز کرد. چون کسی را ندید، از اتاق بیرون زد و به طرف در خروجی رفت. ولی در بسته بود و یک قفل صد منی هم مثل پاندول ساعت روی آن تکان تکان می­خورد. وهم و خیال، به سراغش آمد. روی زمین نشست و در و دیوار را سیاحت کرد. ناگهان چشمش به شومینه­ی بزرگی افتاد. بلند شد و سوراخ و سنبه­ی آن را وارسی کرد. دید دود کش بزرگی دارد. با پارچه­ای خود را پوشاند و به هر زحمتی بود از لوله­ی دود کش بالا رفت.

ناگهان خود را روی پشت بام کاخ نیاوران دید. او...وه! چه خبر بود! شیک­ترین ماشین­ها و هواپیماها و بالگردهای شخصی و نظامی و خدم و حشم. از بس امکانات دید، چشمانش سیاهی رفت وسرگیجه گرفت. از آن بالا همه جای شهر پیدا بود. حلبی آباد­ها و حصیرآبادها وزاغه­نشین های جنوب تهران هم توی ذوق می­زد. دیوهایی را دید که تنوره می­کشیدند و به هوا می­رفتند و بچه­های زاغه نشین را می­ربودند و قشنگ­هایش را به اسرائیل می­فرستادند و زشت­هایش را به سلّاخ­خانه­ی شهر می­بردند و بعد هم با جدا کردن اعضای بدن آن­ها، برای عمل پیوند، به مجهّزترین بیمارستان­های اروپا و آمریکا صادر می­کردند. خونشان هم خیلی قیمتی بود. عطش دیوها را فرو می­نشاند. دیوها همه جاتنوره می­کشیدند و هر چیز قیمتی را جمع و جور می کردند. عاشق عتیقه­جات بودند. هر چه پیدا می­کردند، به قیمت خوبی به شارون و آیرون و دایان می­فروختند. فوج فوج هواپیما بود که به زمین می­نشست و گروه گروه مستشار آمریکایی پیاده می­شد. بازار بخور بخور و نوشانوش، داغ داغ بود. 

 امیر ارسلان از جایی که درخت تنومندی بود، پایین رفت و کوره­ی آبی پیدا کرد و از زیر آن گذشت و خود را به مرکز شهر رساند. چیز عجیبی دید. جیک کسی در نمی­آمد. مردم با هم بیگانه بودند. متوجه شد که دیوها همه جا مراقب­اند و هرجا صدایی بلند می­شد، آن را در گلو خفه می­کردند و جنازه­ها را هم، وقف توسعه و آبادانی قبرستان­ها می­کردند. تنها محل تجمع مردم، تاکسی­ها بودند که آن هم مردم از ترسشان که مبادا کنار دستی آن­ها مأمور مخفی دیوها باشد، چیزی نمی­گفتند. تیتر روزنامه­ها پر بود از تبلیغات مواد مصرفی و سرگذشت زنان و مردان فریب خورده, س. سالور، در باب مکتب ایرانی، داستان سرایی می­کرد ، و ر. اعتمادی، شیوه های موله یابی و رفیقه بازی را یاد می­داد. خبرها نشان می­داد که منطقه­ی خاورمیانه دو تا ژاندارم دارد: یکی اسرائیل و دیگری شاهنشاه سرزمین گل و بلبل که بر دیوها حکم می­راند. امیر ارسلان به سختی توانست مرکبی پیدا کند و تا دریای جنوب پیش برود. ورود وخروج به هر استانی نیاز به مجوز جداگانه­ای داشت. درست مثل گذرنامه که میان کشورها مرسوم است. هفتاد در صد مردم هم سواد خواندن و نوشتن نداشتند. در مسیری که امیر ارسلان می­رفت، هزاران روستا قرار داشت که راه ارتباطی مناسبی نداشتند و از آب و برق و امکانات بهداشتی محروم بودند. مردم با دیو فقر و بدبختی مبارزه می­کردند. کشاورزی و صنعت تعطیل بود. امیر ارسلان درحسین آباد خمین، کوهی را دید که از آن سرب خالص بیرون می­آوردند، از بس آن را کاویده بودند، تبدیل به یک درّه شده بود و در نزدیکی این معدن، کارخانه­ی لکّان طیّب آباد بود که نخاله­های سنگ­ها را جدا می­کردند و در بسته­بندی های شیک، به کارخانه­های اسلحه سازی آمریکا و اسرائیل می­فرستادند. صدها کارگر نیز از غبار سرب، بیماری سل گرفته بودند و دیو مرگ روزانه چند نفر از آن ها را می بلعید.

ارسلان سرانجام به جنوب کشور رسید و با چشم خود دیدکه کارتل­ها و تراست­های نفتی، بی حساب و کتاب، لوله­های عظیم نفت را به کشتی­های غول پیکر نفتکش وصل کرده بودند و ماه تا ماه طول می­کشید تا پُر شود و به جای آن بادکنک و آدامس و مجله­ی پلی­بوی و لوازم آرایشی وارد می­کردند.گُرّ و گُرّ پنیر بود که از بلغار می­آمد و گوشت از استرالیا و پاسور از انگلیس و کمد و فایل اداری از اسرائیل. روی جلد صابون­های فرانسوی هم نوشته شده بود که روی موش آزمایش شده است و برای استفاده انسانی توصیه نمی­شود!

امیر ارسلان دیگر توقف در آن­جا را جایز ندید و به طرف تهران آمد. در گمرک شهر دید که "نیو سیتی" برپا کرده­اند و دیو­ها دختران ربوده شده را به حراج گذاشته­اند. کاباره­ها و قمارخانه­ها و مشروب فروشی­ها بسیار پر رونق بود، روی تابلوی همه­ی آن­ها این عبارت نوشته شده بود:"جای ملالی نیست، به جز دوری دیدار شما!" رقاصه­ها و خواننده­ها یک شکارچی معروفی داشتند به نام حجازی که در اداره­ی کاباره­های بزرگ محشر بود. احتمالاً نام او را در گینس به ثبت رسانده باشند!

مردم وقتی به هم می رسیدند، می گفتند: ” دل خوش سیری چند؟ ” امیرارسلان از بس فکرش مشغول بود، پاک یادش رفت که قبل از تاریک شدن هوا یک سرپناهی پیدا کند. همین طور که ویلان و سرگردان در کوچه و خیابان پرسه می­زد، چند نفر مست محاصره­اش کردند و برایش ترانه­های پر از احساس خواندند: کی تو را قشنگت کرده... مست و ملنگت کرده... خوش آب و رنگت کرده...؟ ارسلان یک دفعه به خود آمد و فهمید که این تو بمیری از آن تو بمیری­ها نیست. دیر بجنبد، او را به « درکه» برده­اند و در زیر تیغ جرّاحی، جنسیت او را تغییر داده­اند و اگر قرار باشد که نسل ایرانی باقی بماند، باید مرد و مردانگی خود را حفظ کند! به یکی از آن لوطی­های مشنگ گفت : این گوشه­ی کت جنابعالی، گِلی است. او هم تا رفت ببیند که چه خبر است، ارسلان مشتی حواله­ی چانه­اش کرد و پا به فرار گذاشت. توی کوچه پس کوچه­ها خود را به در و دیوار می­زد و به قمر نذیر نفرین می­کرد. یک دفعه سر یک چهارسوقی چند تا دیو جلویش را گرفتند و گفتند: مگر نمی­دانی که حکومت نظامی است؟ و بلافاصله چند تیر ژ.ث مرغوب آمریکایی به طرف قوزک پایش شلیک کردند. از ترس چند تا حرکت زیگزاگی انجام داد و از مهلکه در رفت. خدایی بود که در همان لحظه از بالای پشت بام­ها صداهایی بلند شد و مأمورین از تعقیب او دست برداشتند و تیر هوایی در کردند.. مردم از بالای بام­ها فریاد می­کشیدند و می­گفتند: استکان طلایی، فرح رفته گدایی/ شاه عزم سفرکرده...گُل خورده، غلط کرده...کابینه عوض کرده...بختیار رو خرکرده...شلوارشو ترکرده...روسری به سرکرده...مادرش شوهرکرده...ولیعهد رو کفن کرده...اینکارش رو خوب کرده/ ای بختیار شیره‌کش، تو هم برو مراکش/ ای شاه دم‌ بریده، زمان قدرت مردم رسیده/ این است شعار بختیار، منقلو وافور و بیار/ زندگی مصرفی، معادل بردگی.../ در این موقع یک گلوله­ی گاز اشک آور جلوی پای امیر ارسلان افتاد. احساس کرد چشمانش می­سوزد. دودی که از مخزن گلوله خارج می­شد ، آن کوچه­ی تنگ و باریک را مه آلود می­کرد و بعد هم مستقیماً روی حلق و گلویش می­نشست. کم­کم چشمانش سیاهی رفت و به زمین افتاد و احساس کرد دیگر قلبش تحمّل این همه گاز سمّی را ندارد. کاملاً به اغما رفت و هوش و حواس خود را از دست داد.

قطرات آبی که روی گونه­هایش پاشیده می­شد، او را به خود آورد، چشمانش را که باز کرد، شمس بشیر را بالای سر خود دید. در حالی که چهره­اش خیس اشک بود و زیر لب چیزهایی را زمزمه می­کرد. آب را به فال نیک گرفت و دلش روشن شد. با کمک شمس بشیر بلند شد و نشست. از او پرسید: چه اتفاقی افتاده است؟ شمس بشیر درحالی که از سلامتی او ذوق کرده بود، اشک­هایش را پاک کرد و گفت: قمر نذیر نامرد پس از بی­هوش کردن شما، گنجینه ی طلایی بیت­المال را برداشت و از کشور گریخت. مردم هم آن قدر مبارزه کردند تا توانستند فرخ لقا را از چنگ دیوها نجات دهند.

امیر ارسلان تا نام فرخ لقا را شنید، از جا پرید و بدون توجه به گزارش­های شمس بشیر به کوچه و خیابان زد. همه چیز تغییر کرده بود. قفسی که دور تا دور شهرها را گرفته بود، برداشته شده بود. حتّی نرده­های اطراف بوستان­های شهر را هم جمع کرده بودند. همه جا و همه چی تریبون داشت و هرکس هرچه دلش می­خواست می­گفت و هر کسی هم برای هر پرسشی، پاسخی داشت. در همان لحظه از یکی پرسیدند: انسان از پایین قد می­کشد یا از بالا؟ او هم جواب داد: در این مسأله، با همسرم اختلاف نظر داریم. همسرم معتقد است که انسان از طرف پایین بلند می­شود، چون وقتی شلوار ده سال پیش خود را می­پوشد تا کاسه­ی زانویش بیش­تر نیست و فکر می­کند که از طرف پا قد کشیده است. امّا من می­بینم وقتی مردم توی خیابان راه می­روند، سطح پاهایشان روی زمین، همه مساوی و هم سطح است، ولی سرهایشان کوتاه تر و بلند تر است و فکر می­کنم که انسان از بالا تنه رشد می­کند!

از همه جالب­تر این بود که ثانیه به ثانیه در پشت هر تریبونی یک فیلسوف جدید متولد می­شد و برای فرخ لقای انقلاب شعر و ترانه می­خواند و خود را همسر بی­رقیب او می­دانست. زید می­گفت: من معتقدم که"حقیقت ثابت نداریم و حتی در دست انبیاء و معصومین نیز حقیقت ثابتی نبوده که بتوانند آن را برای همه­ی ازمنه و امکنه، دیکته کنند"(1) پس بنابراین من مالک فرخ لقا هستم. عمرو می­گفت:"چون دین و سیاست از هم جدایند، حکومت دینی هم غلط است." (2) به همین دلیل، فرخ لقا فقط مال من است. دباغ آبادی بدون توجه به آیات کتاب مبین، این اشعار را می­سرود:" چون امور عالم ناخالص است، ادیان نیز ناخالص می­باشند. لذا این طور نیست که یک دین، کاملاً و صد در صد حق بوده و ادیان دیگر باطل باشند. بلکه هر دینی بهره­ای از حق دارد."(3) بنابراین من مالک فرخ لقا هستم. عمّ قزی هم معتقد بود که:" حکومت از مقوله­ی دین نیست و نمی­توان در امور آن، از دین بهره جست."(4) و ادعای آن را داشت که فرخ لقا زر خرید اوست. خاله قزی هم فریاد می­زد:" حکومت، حق تبلیغ دین را ندارد."(5) یک عربی­دانی هم می­گفت: "کافر و بی دین هم خودی است.کتاب ما هم فرمود: لکم دینکم ولی دین. یعنی بنی آدم اعضای یکدیگرند."(6) یکی از کمونیست­های سابق هم داد و هوار راه انداخته بود که: "در حکومت­های دینی معمولاً به نام خدا انسان­ها را به قربانگاه می­برند، به نام دین خرد و عقل را ذبح می­کنند و به نام روحانیّت آزادی مردم را پایمال می­کنند. دین نه تنها افیون ملّت­هاست، بلکه افیون حکومت­ها هم هست."(7) شیخ­الرئیس تبر ساز هم این عبارت را فریاد می­کشید: " دموکراسی، نظامی فرادینی و مقدّم بر دین است."( 8 ) رفیق گرینوف هم در حالی که حرص می­خورد و با پرچم بریتانیا، اشک­های خود را پاک می­کرد، این کلام فلسفی را تکرار می­کرد:"به آموزه­های کلامی و فقهی دگماتیک رضایت دادن و خود را اهل نجات و سعادت دانستن،کاری سبک­کارانه است."(9) یکی دیگر هم این شعر را در دستگاه بابا کرم ترنّم می­کرد: " دین را باید عرفی کرد، هر عرفی یک برداشتی از دین دارد و مجاز است به همان شیوه عمل کند."(10) پدر چاخانیان نیز با طمأنینه می­سرود: " از کثرت قرائات دینی دفاع کنید."(11) و همه­ی این­ها خود را سمپات و هوادار فرخ لقا معرفی می­کردند، شاید می خواستند صدا و سیمای فرخ لقا  را با این هیاهوها مثل مادر فولاد زره خال خالی کنند؛ در ذائقه و سلیقه ی دیوها چهره ی سیاه و خط خطی معرکه است ، همان طور که در زنگبار به جوراب سیاه ، جوراب رنگ پا می گویند! و خیلی هم جذّاب است. ولی مردم و امیر ارسلان فرخ لقا را مثل آینه شفّاف و زیبا می خواستند.

امیر ارسلان از شنیدن این همه سر و صدای فلسفی، مثل رایانه هنگ کرد و سرش آژیر خطر کشید و چون در سفرهای خود انواع دیوها را شناسایی کرده بود، متوجه شد که ژاندارم­ها، دیو لیبرال دموکراسی را مأمور ترور فرخ لقا کرده اند. برای صیانت و وصال این محبوبی که سال­ها انتظار دیدار او را داشت، چاره­ای ندید که با آن ها به مبارزه برخیزد. در تحقیقات خود به این نتیجه رسید که مرکز فرماندهی آن ها در غار سرّی ماسون هاست . و این غار در یکی از قلّه های البرز کوه است. پس تصمیم گرفت با سلاح قلم و بیان، به هفت خوان البرز برود و با یورش به غار ضحّاک مار دوش که با حیله ی ماسون ها از مغز سر جوانان، برایش خورشت می سازند،شیشه­ی عمر دیوها را پیدا کند و بر سنگ بکوبد و فرخ لقای انقلاب را از چنگ آن ها نجات دهد.  فرخ لقا نیز برای دیدار امیر ارسلان خوش مرام روز شماری می­کند... و این داستان با حماسه آفرینی­های مردم همچنان ادامه دارد...

 پی نوشت­ها:

1-مقصود فراستخواه، توانا، ش28 ،77/6/22

2- ابراهیم یزدی، پیام هاجر، به نقل ازکیهان79/4/22

3-عبدالکریم سروش، صراط های مستقیم، ص36، کیان، ش36

4-حسن یوسفی اشکوری، پیام هامون، به نقل از کیهان79/4/22

5-عبدالعلی بازرگان، اخبار،77/11/8

6- بهاء الدین خرمشاهی، صبح امروز 78/6/2

7-هاشم آغاجری، یا لثارات، ش89

8- محمد مجتهد شبستری، بعثت، ش935، 77/6/3

9- عبدالکریم سروش، صراط های مستقیم، ص11

10- عبدالکریم سروش، صبح امروز، 78/6/16

11- عبدالکریم سروش، یالثارات، ش89

 تمامی پی­نوشت­ها در کتاب“پاسخی کوتاه و گویا“، هادی قطبی، مؤسسه­ی آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)، نشر ولایت، خرداد1380، قابل پی­گیری است.