سدید کاشان

3- آیین نمایشی منتظران ظهور:

شوق انتظار گاهی به حدّی تعالی می یابد، که فرد یا افراد را به واکنش منطقی وا می دارد، تا از هیجانات روحی بکاهد و به آرامش روانی دست یابد. این واکنش گاهی خود را در قالب رفتار نمایشی نشان می دهد. استفاده از اسب و شمشیر آخته وحرکات ویژه و خواندن شعر و سرود و دعا و نیایش و طی کردن مسیری خاص از مرکز شهر تا بیرون قصبه، این ها همه می تواند مایه هایی از تئاتر داشته باشد، کاری که  سادات علوی کاشان، هزار سال پیش هر روز در دو نوبت ، یکی صبح هنگام و دیگر در وقت غروب خورشید انجام می داده اند و پدید آورنده ی  برنامه ی نمایشی آیینی بوده اند تا اخلاص و ارادت خالصانه ی خویش را نسبت به امام زمان علیه السلام نشان دهند. این نقل تاریخی که برقلم یاقوت حموی و قزوینی جاری شده است، روایتگر اجراهایی نمایشی است:

"دراین شهر گروهی از خاندان علوی هستند که به انتظار ظهور قائم آل محمّد(عج) هر روز صبح سوار بر اسب شده با شمشیر های ا ز نیام بیرون کشیده از شهر بیرون می روند که گویی خبر ورود امام به آن ها رسیده و چون آفتاب غروب کرد و از آمدن امام خبری نشد با تأسف بر می گردند تا روز دیگر که دوباره به این کار اقدام  می کنند".  (یاقوت حموی ، معجم البلدان ، ج 4، ص 297، وقزوینی ، آثار البلاد و اخبار العباد ، ص 502 و 503 ).