کلامش سنگ‌ها را نرم مي‌کرد

دل افسردگان را گرم مي‌کرد

زني در پيش مردي خطبه مي‌خواند

که مرد از مرديِ خود شرم مي‌کرد

*****

غروبي شانه هاي ابر لرزيد

دل شيرژيان و ببر لرزيد

در آن هنگامه پيش عزم زينب

دلا ديدي که پشت صبر لرزيد