سلام. به وبلاگتان سر زدم و چند مطلب را مطالعه كردم و ذيل يكي از آن ها اين پيغام را گذاشتم:سلام.از قديم و نديم گفته اند:کجا خوشه؟آن جا که دل خوشه. بعضي از ما کاشاني ها اگر ديزي گوشت و لوبيايمان روبه راه باشد،حسابي خوش و قبراقيم.به جاي دو وعده غذا که در سنُت اسلامي است،صبحانه و چاشتانه و ناهارانه و عصرانه و شامانه را داريم که مراسم شب چره هم به آن اضافه مي شود.امّا واي به روزي که اين نظم شکمي برهم بريزد و آن وقتمي گوييم:تنور شکم دم به دم تافتن / مصيبت بود روز نايافتن.در چنين شرايطي گفته مي شود:اين سعدي هم چه قدر دلش خوش بوده که سروده است: اندرون از طعام خالي دار / تا درآن نور معرفت بيني ...الخ .درهرحال مطمئن هستم که اصحاب فکر و قلم از باب شوخي و مزاح و سنجش ظرفيت ديگران از ايام روزگار شکمي سخن مي گويند وگرنه وقتي از لحاظ روحي بر هم ريخته باشيم از خوشي هاي گذشته ياد مي کنيم. موفق باشيد!