سدید کاشان

شعر زیر در قالب نوعی مستزاد سروده شده است و در سال1359 در پنجمین شماره نشریه قلم
از انتشارات کانون فعالیت های اسلامی توحید بزمان ایرانشهر به چاپ رسیده است:


 میر ایلک،شبان شب ستیز
@@@@@@@@@@@@@@@@

آن شب ظلمانی سرد و خموش   
                                                                    این ندا آمـــــــد به گوش:
آب و آیینـــــه همه زنگاری است 
                                                                  مردمان! کو عقل و هوش؟
میر ایلک آن شبان شب ستیز
                                                                 نی به کف، خرقه به دوش
در هجوم فتنه ها پرواز کـــــرد
                                                                     طرفه جامی کرده نوش
ایل او در زیر شن های هـــوس 
                                                                    بی تحرک، بی خـــروش
بر ره دزد و حــــرامی خفته اند
                                                                    در مسیر مــــار و موش
آه! اگر یک لحظه از حق دم زنند
                                                                خون سرد آید به جــــوش
مانده بر جا از شبان لحظه ها
                                                                یک نگـــین پــــر نقــــوش
در کنارش رقعه ای از جنس نور
                                                                اصــــل پیغام ســــروش:
پیش چشم آسمان آیینه باش!
                                                              جامـــه ی ایمان بپــوش!                    

           نامه ی گل

شاهــد گـل آمده در دام ما

                             شــهد ولا ریختــه در جــام ما

آیه ی گل، کرد تجـلّی به دل

                              تـا برسـاند به ولــی گــام ما

در پس پرده است به حال قیام

                               یـاد ولـــی مونـس ایــّـام ما

آه! از آن لحظه که عادت شکست

                              تـلـخ شد از مـــوج بلا کام ما

تیره و تاریک همه شــــهرها

                             گشته پر از رنگ ،دل خـام ما

ابر نفاق آمـــــد و توفان کین

                           زشت شده بخت سیه فـام ما

گر به سلامت ببرم جان خود

                         وه! که چه نیکو شود این نام ما

دست ببر در ســـبد آسمان

                             تا گـل خورشـید شـود رام ما

دست دعا بر در سبحان بریم

                             این دل سرکش شود آرام ما

هم چو گل سرخ شکوفا شویم

                            نامــه ی گـــل مرهم آلام ما ! 
                     
بنگرد آن یار پری چهره باز

                           نـور ظهــورش به سـر بـام ما

می شود این نظم ستم ساز ، دود

                         می شکفد این گل فـرجــام ما

آینــــه و آب و کتاب و دعـــا

                          همسفر صبح و همه شام ما
     

شعر زیر که در قالب چهارپاره سروده شده است، در صفحه9 اولین شماره نشریه سدید - آبان 1386 آموزش و پرورش کاشان به چاپ رسیده است.گفتنی است که این اثر به رزمندگان بسیجی تقدیم شده است:

               آیینه های نور

آییـنه هـای نــورنـد                       رزمــــندگــــان ایـــران

دارند عـزم هجــرت                      از خود به سوی جانان

از چشمه سار قرآن                      رزمنــــــدگـان روانـنــد

از خود خـــــبر ندارند                     ســـازنــده ی جهاننـــد


هرجـــــا که پا گذارند                     آن جـــــا بهشت گردد

در قلــب دود و آتش                      پیــــــــدا بهشت گردد


از رهــــــــــبر خدایی                     کافی است یک اشاره

آن گاه می شکـــوفد                     یک آسمـــــــان ستاره


مانند مــــــــــوج دریا                   پیوســــته در خروشـــند

تا ساحـــــل حقیــقت                  پویا و سـخت کوشــــند

دارد لـبـــان آنــــــان                     هر لحظه نام وحـــــدت

زیرا که روزگــــــاری                     نوشیده جــام وحــــدت

مانـع نمی شــناسند                       کـــــوبنده پیش تازنـد


دل های خصم دون را                    پیـوسـته ریش سازنـد

آری ز ابـر رحـــمــت                  پیوسـته نور جـــاریست
 

هر جا نشان مهر است             آن جا خوش و بهاریست!  

- این شعر در سال 1366 سروده شده است.                                                      

غزل زیر در پشت جلد گاهنامه ی صبا ،سال دوم،شماره هشتم،شهریور1382به چاپ رسیده است ،پیش خودمان بماند ،من آن را در سال1356 سروده ام.نمی دانم که گذر زمان چه اندازه بر آن غبار کهنگی نشانده است.دوست دارم نظر شما را بدانم.چون به فکر جمع آوری این اشعار در یک مجموعه هستم.اگر جالب باشد قابل چاپ خواهد بود.
   پـــر سیمــــرغ

 
   دیدم به جهان چهره آرا
                                         
              آن ماه قشنگ و دل ربا را

  دیشب به ره خیالم آمــد
                                         
               با مهر و عطوفت و مدارا

 گفتم به زبان عشق با او
                                       
            ای مظهر پاکی! ای دل آرا

 از پـــــرتـو نـور  لا یــزالـی 
                                     
                  دل را بنواز و بی نوا را

دانی ز غم تو من چه حالم

             با شهد سخن بده شفا را
                                                             
تا در سفر سبز بهشتی
                                                                    
                   آزاد و رهــا شوم نگارا  
                                    
شاهین پر من!همای دانا
                                                                
                 برگیر وببر به قاف ما را

 تا با پر سیمرغ حقیقت 
                                           
                افشا کنم این راز بقا را

 بیمار تو گشته است فرهنگ 
                                         
            مگذار تهی ،دست دعا را.

غزل - قصیده ی زیر را در سال1357 در حال و هوای پیروزی انقلاب اسلامی سروده ام.گاهنامه ی صبا در پشت جلد پنجمین شماره ی خود در بهمن ماه 1381به چاپ رسانده است.به نظر شما پس از گذشت سی سال آیا باز هم جذابیتی دارد؟البته شاعر سروده های خود را که به منزله ی فرزند او هستند دوست می دارد.نظر مخاطب هم برای وی خیلی اهمیت دارد.خوب اگر اشعار نظیر آن چه مطالعه می کنید،جالب باشد می توان در قالب چاپ یک کتاب در اختیار دیگران هم قرار داد.شما چه فکر می کنید؟

            نیروی ایمان

به هر مجلس که رو کردیم 

                                  ز رهبـر گفت و گو کــــردیم

به شهر شب ستم دیدیم 

                                    حقیقت جست و جو کردیم

 ندای مرغ حق آمــــــــــــد 
 
                                  به آن گفتار خـــــــــو کردیم

 به طرز او سخن گفتـیـم
    
                                  ستیزه با عـــــــــدو کـــردیم

به رأی شمــع راه امـــــــــا 
 
                                    جهان را زیر و رو کــــــردیـم

ز شـرب زمـــــزم   وحـــــدت 
  
                                    روان را شست و شو کردیم

سراسر متـــــــــحد گشتیم 
    
                                   به هر جا های و هــو کردیم

به گـردون پرچــــــــم عـــــزت 
 
                                      فــــــــرا بـــرده لـــتو* کردیم

بــــرای محــــــــــو اهـریـمن  
   
                                   همه حمله به او کـــــــردیم

پی کـــوبیـــــــدن ظلـــــمت 
    
                                     شـــهادت آرزو کـــــــــــردیم

به نیروی خوش ایمــــــــــان 
   
                                  به خصم خود خـــدو** کردیم

لباس فـقــــــر و استغــــنا 
  
                                     به لطف حق رفـــــو کردیم

 چو سر زد از افق خورشــید

                                   گلش را چیده بـــــو کـردیم!


*لتّــُو - نام مراسم اعتراض صنف مسگر کاشان در گذشته های دور بوده است.
**خدو:آب دهان(در مقام تحقیر دشمن)                                                               

مثنوی زیر را که در سال 1376سروده ام در گاهنامه ی صبا شماره 1-به تاریخ اردی بهشت 1381حوزه بسیج منطقه22تهران به چاپ رسیده است.

            

               بر مرکب نماز ، تا اوج قله ی نیاز

به هنـگام سحـر با شوق پرواز 
                                           پریدم تا به کـــــوی خلوت راز

از آن جــا پر زدم منزل به منزل 
                                         نشستم روی برج خانه ی دل

همه هستی به زیر بال و پر بود 
                                        ز ملک لا مکان آن جـا خـبر بود

خدا جویان دشت سبز ایمـــــان    
                                       کنار چشمه ی جوشان عرفان

وضو می ساختند از نور حکمت    
                                      صعودی داشتند از طور حکمت

به محراب سپید و ارغــــــوانی        
                                    صف اندر صف شده مدت زمانی

به زیر سایه ی پر مهـــر زیتـون         
                                 به عطر و بوی حق گردیده مفتون 

شقایق ها به آوای خــــــداوند         
                                   کشـیده دست و پای دیو در بنـد
  
چراغ لاله ها پرتو فشــــان بود        
                                    زمیـن در زیـر پای اختــران بـود
 
چنان شور و حضوری در میان بود   
                                  درخشان جبهه ی نیلوفران بود...

که خورشید از خجالت بود پنهان     
                                  نمی یارست دیدن، نور ایمــــان

نمـــــــاز این مرکب رهوار معـراج     
                                    فرا می برد روح از ظلمت داج

هزاران ســـرو ناز راست قامـت      
                                  به بالا رو نهــاده تـــا قیـــــامـت

به عــــــــزت با بــراق تیـــز پـرواز    
                                    نوردیده زمـــــان، با دیده ی باز

بود مأوایشان خمخانه ی دوست   
                                شرابی از ولا نوشند؟ نیکوست!

به دل صد چشمــه ی امید دارند   
                                    به هر دیده گل خورشید کارند

بهاری می کنند حال دل خویش      
                               نهند مرهم بر این جان و دل ریش
   
صبوری و هزاران زخم بر جان         
                                  تلاوت می کنند آیات قــــــــرآن!
         
                

       خنجر سخن

خنجربیداد را بـرجان دشمن می زنیـم

       دشمنان را آتش سوزان به دامن می زنیـم 

همچو مردان دلاور، گام های راستی

           در ره نام آوران فـر و جوشـن می زنیـم

خصم خود را با تبرهای کلام آتـشین

     هر کجا دیدیم در هر گوشه گردن می زنیم

سر به طغیان می نهیم از جور این طاغوتیان

    جای گل بر رویشان سنگ فلاخن می زنیـم

گر به گلشن رو کندجغد جفا،ما قمریان

    تا نباشد او به جا آتش به گلشن می زنیم

عزم را راسخ بباید کرد،اندر این زمان

تا به کی با مشت خود بر روی آهن می زنیم

ما نشان بـردگی را می کَنیم از بام ها

     پـرچم آزادگی بـر کوِی و برزن می زنیـم

بـاسخن«فرهنگ»برخیزو به جنگ خصم رو
 
ما به روز رزم ازاین خنجربـه دشمن می زنیـم.