رباعی زیر را به جبهه ی پایداری انقلاب اسلامی تقدیم می دارم:
در حلقه ی رندان جهان خواهم رفت
عمّــــــارم و با تیغ بیان خواهم رفت
در موسم انتخــــاب اصــــلح، با رأی
همپای ولی،با دل و جان خواهم رفت.
رباعی زیر را به برادر ارجمند جناب آقای دکتر قدیری ابیانه کاندیدای اصلح کاشان تقدیم می دارم:
دل در گــرو مهـــر یکی فـــرزانه است
گه روم و گهی ساکن این کاشانه است
هرگاه به مجلس آید او خورشید است
تردید مکن " قــدیـــری ابیــانه " است.
دهه ی فجر انقلاب مقدّس اسلامی بر همه ی آزادیخواهان جهان مبارک باد!
سلام.انقلاب بزرگ قرن و تحول بی نظیر مردم مسلمان ایران،پدیده ای است که ظرفیت محدود زمانی و مکانی ما قادر به شناخت عمیق و توصیف و بیان آن نیست.مثل آن است که بخواهیم به توصیف خورشید و یا کهکشان راه شیری بنشینیم.توصیف کننده و توصیف شونده ظرفیت یکسانی ندارند.شهید آوینی که رحمت خدا بر او باد،زیبا توصیف کرد و گفت همان طور که آدم با ترک اولی از بهشت رانده شد و با توبه و انابه به مقام رضوان الهی رسید. انقلاب اسلامی نیز توبه ی تاریخی بشر است زیرا به واسطه ی غفلت از پروردگار و اینکه عقل خودبنیاد را (از زمان روم و باستان)به جای خواست و اراده ی الهی نشاند دچارمعصیت گردیدو شد آنچه که نمی باید می شد...(نقل به مضمون).انقلاب اسلامی تحول بزرگی است که نجات بخش انسان ها از پرتگاه غفلت و بی خبری خواهد شد.و نیز او را از سلطه ی ناجوانمردانه و از اسارت استکبار صهیونیستی و جور و ستم نظام شیطانی ماسون ها نجات خواهد بخشید.ان شاءالله!
سروده ی زیر پیش از پیروزی انقلاب و در سال 1357سروده شده است .در آن روزگار 19 ساله بودم . و این از سیاه مشق های سپید بخت من است.برای خود من بسیار خاطره انگیز است ، زیرا مرا در حال و هوای آن روزهای انقلاب قرار می دهد؛تا نظر شما چه باشد:
همهمه بر پا شده
همهمه بر پا شده
کوچه ها غوغا شده
در شبِ سرد و سکوت
پنجره ها وا شده
مرغ شب آواز داد:
سپیده پیدا شده
جوان به پا خیز و بین
همّت مستضعفین
زمین پُر از خون شده
دل ها دگرگون شده
کاخِ بلند ستم
ریخته هامون شده
طاغوت مُلکِ عجم
دوباره بیرون شده
جوان به پا خیز و بین
همّت مستضعفین
جنبش و نهضت ما
اراده ای خدایی است
رابطه ی ما و ظلم
تا به ابد جدایی است
ستاره ی هدایت
به کارِحق نمایی است
جوان به پا خیز و بین
همّت مستضعفین
رزمنده ی مجاهد
به سوی حق روان است
یا مرگ یا خمینی!
سرودِ عارفان است
گویند:" هرکه میرد
همیشه جاودان است".
جوان به پا خیز و بین
همّت مستضعفین
بنه غبار سستی
که وقت انقلاب است
به کربلای عالم
فرصت انتخاب است
یا زندگی با شرف
یا مرگِ سرخ جواب است
جوان به پا خیز و بین
همّت مستضعفین
در سنگر ولایت
آماده ی نمازیم
با هیبتِ حیدری
در سجده ی نیازیم
با رمز قل هو الله
جهان نو بسازیم
جوان به پا خیز و بین
همّت مستضعفین
برای حفظ مکتب
بجو طریق طلب
سلاحِ تقوا ببند
ز شرِّ دیوان شب
پاجای پای رهبر
پیش به رسمِ ادب
جوان به پا خیز و بین
همّت مستضعفین
عشق آسمانی
رگم جنـبـید و شیرین شد دهـانـم
شـرار عشـق،آتـش زد بـه جـانـم
بمان ای عشق! ای اکسیر هستی
بهشـتـی کـن دل و روح و زبـانـم
جغد فتنه
هـزاران جغـد فتنه در سـواحـل
بسی کـفتارهـا، در لانـه غـافـل
خطر در بیخ گوش ماست، ای دل
شدیم چون کبک، سردر برف و در گِل!
بسیجی عاشق
بسیجی آتش عشق است سوزان
بسیجی شعله ور با عشق یزدان
بسیجی خیـبـر از "مـرحب" بگیرد
کــند کـاخ ستـم با خـاک یکـسان.
تیر دعا
نماز است و عروج و چشم یاری
دعـا شد تیر و من مـرد سواری
کــمان قامتم پیـش رخ دوسـت
چو صیادی که می گیرد شکاری.
پروردگارا
تو خیر مطلقی ! ما را دعا کن !
به درد و رنجِ عشقت مبتلا کن!
شکـوفـا کن دل پژمـرده ای را
به محراب دعا، دردش دوا کن!
معراج
نماز و عطر و آن ماه بهاری
بود رمــز حیات و ماندگاری
لب لعل خـــــدا و آن تبسّم
به معراج شهادت داده یاری.
رهایی
مرا با تیغ عشقت سرنگون کن
ببند و در سـیه چـال جنون کن
رهـا کن مرغ فکـرم،زآب و دانه
مرا از بند خود، با غم برون کن!
بدون او هرگز!
ز هجر روی آن ماه دل افروز
دلم دارد حکایت های جانسوز
وجودش معنی عشق و امید است
جهان بی او،نمی ارزد به یک روز
طلای خالص
دل عاشق ندارد باکی از غم
طلا ی خالص و این آتش کم؟!
مرا هجـر رخ آن مـاه کنعـان
شده داغی به دل، پیوسته همدم
جاده ی لاله ها
سراپایم چو شعله بی قراره
سر راهش دلم در انتظاره
سحرگه چون نسیم از پیش ما رفت
به هرجا پا نهاده لاله زاره !
پیک عشق
الا ای قاصد شهر محبت
اگر دیدی نگارم را به غربت
بگو وقت سحر پیکی فرستد
نگشته گر ملول از ما ز صحبت.
عشق
حماسه ساز
نگارا از غمت، دریای دردم
گلی پژمرده و بیمار و زردم
به یک غمزه، به یک تیر نگاهت
حماسه ساز میدان نبردم
دل های زنگاری
زمین و آسمان و گُل قشنگه
ولی دل های زنگاری، چو سنگه
چه می پرسی زحال خسته ی من ؟
دل من چون دهان غنچه تنگه
دیو حسد
اگر لب تشنه باشم در بیابان
اسیر و طعمه ی موران و ماران
دریغ از تو که بخشی جرعه ای آب
تو را دیوِ حـسد سـوزانده ایمان.
گوهر ایمان
هرکسی را بنگرم آزرده است
گوییا روحِ کرامش مُرده است
دیوِ آز و غفلت و نفسِ دنــی
گـوهر ایمان ما را بُرده است.
خُرده گیری ممنوع!
در این صحرای غم، مرغی اسیرم
غُـر و غُـرلَند و قارقار کرده پیـــــرم
در این وادی، گروهی خواب و مدهوش
خودم خوابم، ازیشان خُـــرده گیرم.
مکتب عشق!
دو چشمانت ادیبــی نکــــــته پرداز
دلم را می بری با عشــــــــوه و ناز
به گوش من به مکتب خانه ی عشق
تلاوت می کــــــنی آیات پــــــرواز
تقدیم به امام رئوف
حضرت ثامن الحجج امام رضا (ع)
هر که با روح دعا شد آشــنا
هم نفس گردیده با شیر خدا
هر که شد پابوس درگاه «رضا»
قطره اش افتاده در بحر هدیَ.
جانباز وفادار
گوهر تابنده «جانباز» آن امیر قلب ها
می برد ما را کنار علقمه تا نینوا
می کند ایثار جان و می ستاند آبرو
تا که این ملّت بماند بر سر عهد و وفا
آیینه های نور
آییـنه هـای نــورنـد لحظه به لحظه یاران
دارند عـزم هجــرت از خود به سوی جانان
از چشمه سار قرآن رزمنــــــدگـان روانـنــد
از خود خـــــبر ندارند ســـازنــده ی جهاننـــد
هرجـــــا که پا گذارند آن جـــــا بهشت گردد
در قلــب دود و آتش پیــــــــدا بهشت گردد
از رهــــــــــبر خدایی کافی است یک اشاره
آن گاه می شکـــوفد یک آسمـــــــان ستاره
مانند مــــــــــوج دریا پیوســــته در خروشـــند
تا ساحـــــل حقیــقت پویا و سـخت کوشــــند
دارد لـبـــان آنــــــان هر لحظه نام وحـــــدت
زیرا که روزگــــــاری نوشیده جــام وحــــدت
مانـع نمی شــناسند کـــــوبنده پیش تازنـد
دل های خصم دون را پیـوسـته ریش سازنـد
آری ز ابـر رحـــمــت پیوسـته نور جـــاریست
هر جا نشان مهر است آن جا خوش و بهاریست!
بهاریه
خوشا آن روزگار عشق و مستی
ترنٌم های ســر ســبز َالَــستی
مـرا اِستادنِ کـــوه و در و دشت
به بالا می بــرد تا اوج هـستی.
هــلا ! دیدار کوه و چشمه ی آب
ز چشمانم ربوده سرمه ی خواب
هزاران گل بر آمــد از دل سـنگ
شدم دیـوانـه از این حکـمت نـاب.
نشاط و خرمی می بارد از کــوه
سر افراز و دل انگیز است و نسـتوه
دهٍ زیـبا چــو طفلی نـو رســیده
گرفته دامنـش مشـتاق و بشـکـوه.
بهار آیا رخ حـور است یا کیست؟
انیس و مونس زندان خاکیست؟
حریـم سبز او همچون بهـشت است
فروزان گوهـــری از ملک پاکیست.
چـرا ناراحـت و غمگینی ای دوست
میانت از غم و اندوه چون مـوست
نوان ار گشته ای از بد خصــــــالی
چرا پس غافلی از آنچـــه نیکـوست.
فصل نمایش
بپرس از باغبان : " آیا جز این است
" علف هرزه " به هرجا در کمین است ؟
فکنده سایه بر سیـمای سیمین
نشسته زیر پای یاسمین است؟
ترنّم می کــند در گوش نسرین
به لب خوانی چکاوک را قرین است؟
تبسّم می کند چون خنجر و تیغ
تو گویی چشمه ی مهر آفرین است؟
چـنان برده دلِ زیبا پرســتان
که گویی از نگارستان چین است؟
گرفـته دامـن ســرو و صنـوبر
که یعنی وصلِ دنیای برین است؟
جواب آمد که : " ای خورشید دستان"!
حقیقت بس بزرگ و آتشین است
سرشتِ سوسن ونسرین و نرگس
گلستان جملگی از ماء و طین است
" ز پود محنت و تار محبّت "
زمین از فرش سبزه دل نشین است
مراتب دارد این فصل نمایش
مسلّم ریشه ی گل در زمین است
" علف "چون زیر پای " گل " فتاده است
دلِ افسرده اش زار و حزین است
" علف هرزه " نشان اعتراض است
شیار افکنده بر دشت جبین است
چه نجواها که در کام نسیم است
به " کرّمنا " (1)جهان مشتاق دین است
به لبخند سپیده سبزه برخاست
به "تکریم" و "محبت" ، گل وزین است
به تسنیم محبّت " نی " شکرشد
دلِ سنگ از محبّت، چون نگین است
هر آن کس سهم خود نوشید از "عشق"
شود" قابل " که رسمِ فرودین است
چو " قابل " شد، شکوفه سر برآرد
بر و بار محبّت ،انگبین است
"کرامت"،" احترام" و "مهربانی "
" عدالت " میوه ی علم و یقین است
" حیا " درّ است و " عفّت" گوشواره
" ادب " چون آسمان ، زیباترین است
به بوی " معرفت "، شد سبزه زیبا
سفر تا آسمان معراج دین است.
(1) – "و لقد کرّمنا بنی آدم..." (الاسراء - 70 )
این روزها قابل توصیف نیستند، شاید با زبان شعر بتوان به پلکان اول آن دست یافت. پس روز عرفه هرچه بیش تر پربرکت باد و عید سعید اضحی(قربان) هرچه فراوان تر مبارک و پر نور باد! بدین مناسبت چند دوبیتی تقدیم می شود:
پروردگارا
تو خیر مطلقی ! ما را دعا کن !
به درد و رنجِ عشقت مبتلا کن!
شکـوفـا کن دل پژمـرده ای را
به محراب دعا، دردش دوا کن!
تیر دعا
نماز است و عروج و چشم یاری
دعـا شد تیر و من مـرد سواری
کــمان قامتم پیـش رخ دوسـت
چو صیادی که می گیرد شکاری.
رهایی
مرا با تیغ عشقت سرنگون کن
ببند و در سـیه چـال جنون کن
رهـا کن مرغ فکـرم،زآب و دانه
مرا از بند خود، با غم برون کن!
معراج
نماز و عطر و آن ماه بهاری
بود رمــز حیات و ماندگاری
لب لعل خـــــدا و آن تبسّم
به معراج شهادت داده یاری.
غم عاشق
دل عاشق ندارد باکی از غم
طلا ی خالص و این آتش کم؟!
مــرا هجـر رخ آن مـاه کنعـــان
شده داغی به دل، پیوسته همدم
عشق و امید
ز هجر روی آن ماه دل افروز
دلم دارد حکایت های جانسوز
وجودش معنی عشق و امید است
جهان بی او ، نمی ارزد به یک روز.
جاده ی لاله ها
سراپایم چو شعله بی قراره
سر راهش دلم در انتظاره
سحرگه چون نسیم از پیش ما رفت
به هرجا پا نهاده لاله زاره !
در انتظار پیک عشق
الا ای قاصد شهر محبت
اگر دیدی نگارم را به غربت
بگو وقت سحر پیکی فرستد
نگشته گر ملول از ما ز صحبت.
جغد فتنه
هـزاران جغـد فتنه در سـواحـل
بسی کـفتارهـا، در لانـه غـافـل
خطر در بیخ گوش ماست، ای دل
شدیم چون کبک، سردر برف و در گِل!
آتش عشق
بسیجی آتش عشق است سوزان
بسیجی شعله ور با عشق یزدان
بسیجی خیـبـر از "مـرحب" بگیرد
کــند کـاخ ستـم با خـاک یکـسان.
مدتی این مثنوی تأخیر شد / مهلتی بایست تا خون شیر شد.
مشغله های گوناگون، از جمله فرا رسیدن ماه مهر و اشتغال به تدریس، سبب شد که این مجموعه، از طراوت و شادابی به روز بودن فاصله بگیرد.اکنون نیز که دوباره حرکت خود را از سر می گیرد، شعری را تقدیم می کند که در سال 1359سروده شده است. در هر حال فرزند خلف من بنده است که زیارت دوباره اش ،خاطرات دوران نوجوانی و جوانی ام را زنده می سازد. در قالب دوبیتی های به هم پیوسته سروده شده است و بیانگر تحولات انقلاب اسلامی در آن دوران است، گویی که هرلحظه انقلاب نو به نو از راه می رسد و ما را به فطرت الهی خودمان متوجه می سازد:
چشم چراغ عالمیم!
ای کاروان ! ای کاروان ! آهسته رفتی یک زمـان
بـودی بدون ســاربـان خون شد دل پیر و جوان.
بُــردند دزدان دغــــا بی گفت و گو و بی صدا
یک کشتی از آیینه ها بیرون زِ خاک پاک مــــــا.
چون گام ها آهسته شد بال پرستو خسته شد
هرکس به سویی شد روان راهِ حقیقت بسته شد.
آفت به جان غنچه ها پروانه ، بی بال و رها
تقصیر ما شد جملگی کـــــــز آسمان آمد بلا.
در تنگـــــنای زندگی وامانده از سازندگی
فریاد کردیم عاقبت: ما را نشاید بردگی!
آمد خروش از مرغ شب: برخیز و خنجر کن طلب
در نزد پیــــــــرِ عاشقان همّت بجویید و طَرَب.
باید هم اینک جان شوی بادوست هم پیمان شوی
هم رنگِ چشمِ آسمان در وادی ایمـــان شــوی
اندیشه کن در کار خود عنقای حـق کن یار خود
برخیز و در کشتی نشین بـا حیــــدر کـــرّار خود
باید درون را بنگــــری از مال و از جان بگذری
طرحِ نوینــــــی آوری بـرخـود نمــایی داوری.
اندیشه دارد این جهان دریاب این ســرّ نهان
کن ارزش خود را بیان در بحـــرِ مــوّاج زمان
امروز باهم همدمیم چشم و چراغ عالمیم
بیـــرون ز ایّام غمیم زنجــیر آسا محکمیم.
غزل آرامش
در دایره ی هستی، جویای دلآرامم
از چشمه ی خواهش ها ،لبریز شده جامم
با چشم پر از شبنم، با دست پر از خواهش
با صبر و شکیبایی، در مأمن اسلامم
باسینه ی درد آلود،تا عرش دعا رفتم
عشق آمد و زد زانو در پیش رخ نامم
همراز شدم با گل، همگام شدم با یار
کی طاقت مهجوری؟ وصلش همه فرجامم
ای خالق شهد و مُل ، ای روح لطیف گل
ای مایه ی آرامش، آرام کن آلامم
ای آبی دریاها، وی لاله ی صحراها
یاد تو وچشمانت، شیرینی ایّامم
ذرّات وجودم را ، آمیخته ای با مهر
تا خاک و گِل ِ دنیا، شیرین نکند کامم
من غرقه به دریایت، گه محو تماشایت
تو مهر و مه و اختر ، آیی به سر بامم
" فرهنگ " اگر نوشد، از چشمه ی پاکی ها
دنیا همه در فرمان، افلاک بُوَد رامم.
این روزهای شیرین و دوست داشتنی ،گوارای وجود آن کسانی که لحظه لحظه ی زندگی اشان از پرتو نور اولیای الهی روشنی می گیرد، و با باران آموزه ها و نَفَس رحمانی آنان مترنّم می شود . و حماسه آفرینی های حسینی و ادب آموزی های اباالفضلی و جان پروریِ دعاهای زین العابدینی دل شان را به سوی بهشت آسمانی پرواز می دهد. اعیاد شعبانیه مبارک باد!
تقدیم به جانبازان سر افراز میهن اسلامی:
گوهر تابنده «جانباز» آن امیر قلب ها
می برد دل را کنار علقمه تا نینوا
می کند ایثار جان و می ستاند آبرو
تا که این ملّت بماند بر سر عهد و وفا
تقدیم به اشرف مخلوقات و فخر بشر ، نبی مکرم اسلام که با بعثت خویش
زمین را برای همیشه به آسمان متصل کرد و با تعلیم و تربیت انسان های
کامل، ما را در حصن حصین ولایت امامان معصوم و جانشینان آنان قرار داد.
به دریا رو که تا گوهر بیابی
شکار خوب سیمین بَر بیابی
بیا شو معتکف در غار بعثت
که صد دامن گل باور بیابی
