سدید کاشان

 

                                       گزارش واقعه ی نهم دی ماه 1388

                      مزدورآمریکایی......................ماآمدیم کجایی؟

 

ساعت سه بعد از ظهر با خانواه به حوالی میدان آزادی رسیدیم.بالای پل عابر پیاده رفتیم تا آمار منطقه را به دست بیاوریم.بسیار جالب و شگفت انگیز بود.باور نمی کردم پس از گذشت سی سال از انقلاب و تهاجم گسترده ی فرهنگی استکبار و این حلقه ی تنگی که دشمن پیرامون ما به وجود آورده است و با ابزار های متنوع رسانه ای ، آن هم روز چهارشنبه ،زیبا ترین تابلوهای افتخار آمیز عالم به وجودآمده باشد.به پسرم  گفتم بیاطوری حرکت کنیم که دسته های مختلف جمعیت را با سرعت ببینیم و پشت سر بگذاریم تا به مرکز اصلی یعنی میدان انقلاب وارد شویم.پیشنهادم را پذیرفت.اول با دوربین های تلفن همراهمان چند تا عکس گرفتیم وبا سرعت پایین آمدیم وبه جمعیت پیوستیم...

عبور از کنار این جمعیت های متراکم کار بسیار دشواری بود. هر دسته ای هم برای خودش بلندگو و آقای شعاری و مداح داشت.هرکس هم به نوعی با در دست داشتن اقلام فرهنگی و تبلیغاتی ، عواطف و احساسات خود را بروز می داد.ما هم به هردسته ای که می رسیدیم با شعارهای آن ها همراهی می کردیم و می گذشتیم..به میانه ی حایل گروه ها که می رسیدیم شعار جمعیتی را تکرار می کردیم که رساتر بود.انواع شعر و شعار و نغمه های مذهبی و انقلابی فریاد زده می شد:
                                
حسین حسین شعارماست/شهادت افتخار ماست

 
این همه لشگر آمده/به عشق رهبر آمده

حزب فقط حزب علی/ رهبر فقط سید علی

سبز فقط سبز علی/ رهبر فقط سید علی

خونی که دررگ ماست/هدیه به رهبر ماست

منافق حیا کن/ مملکتو رهاکن!

منافق فراری/ اعدام باید گردد.

مزدور آمریکایی / ما آمدیم کجایی؟

 انواع مضمون و شعر و شعار را برای رؤسای فتنه ساخته بودند که چون تعدادی از آن ها روی پرده های بزرگ نوشته  شده بود ، همان ها را ذکر می کنم واز بقیه فاکتور می گیرم:

لُعِن َعلی عدّوِکَ یا حسین/ خاتمی و کروبی و میر حسین

ما موسوی بی بی سی نمی خواهیم/ ما موسوی انگلیسی نمی خواهیم

موسوی فتنه گر / اعدام باید گردد.

مخاطب تعدادی از شعار ها ،قوه ی قضاییه بود.از جمله می گفتند:

مسئولان قضایی/انتقام انتقام

قوه ی قضایی/ وقت عمل رسیده

 
...یک ساعتی طول کشیدتا از چهار راه نواب- توحید گذشتیم/تازه صدای تریبون مراسم به سختی شنیده می شد.به سر خیابان والعصر که رسیدیم.به واسطه ی تنها بلندگویی که در این ِنقطه نصب بود ،صدای حاج سعید حدادی مداح معروف را شنیدیم که در حال شعار دادن بود.برای ما که با نغمه خوانی مذهبی او خو گرفته بودیم.خیلی جالب آمد.احساس کردیم بعداز آقای مرتضوی وزیر شعار، فقط حاج سعید از عهده ی این کار بر می آید وچه بهترکه وزیرشعارمداح اهلبیت و دعا خوان هم باشد تاحال وهوای جلسات متنوع تر گردد...

 از خیابان والعصر جمعیت کاملا" فشرده بود ونمی شد حتی یک قدم به جلو رفت .به پسرم گفتم تازه این جمعیتی است که ازغرب تهران می آید که معمولا" نسبت به شرق و جنوب خلوت تر است،  به پشت سر که نگاه کردیم جمعیت همچنان از میدان آزادی تا جا یی که ما متوقف شده بودیم ممتد و پیوسته بود.مطمئن بودیم که طرف مقابل ما یعنی از میدان انقلاب تا میدان امام حسین  و نیز از طرف جنوب تا میدان راه آهن صحرای محشراست و جمعیت تراکم بیش تری دارد.قرار شد از پیاده رو به طرف میدان انقلاب برویم.ولی امری محال بودکه ازجدول و جوی حاشیه خیابان بتوانیم عبور کنیم.افتادیم دنبال چندمرد تنومندوقوی که آن ها مثل ما می خواستند به پیاده رو بروند.بالاخره راهی پیدا کردیم و در طرف راست پیاده رو افتادیم دنبال جمعیتی که با کندی تمام به پیش می رفت. نرسیده به خیابان جمالزاده بریدیم  وایستادیم وبازحمت خود رابه کناری کشیدیم و جایی را پیدا کردم و ایستادیم.جایی که ما قرار داشتیم ساختمانی در دست تعمیر بود .گفتم پسرم مواظب باش که جلبکی هاازاین بالا چیزی به پایین پرتاب نکنند و هردو خندیدیم. سخنرانی جناب علم الهدی امام جمعه ی مشهد تازه شروع شده بود و ما در همهمه ی مردم و بلندگوها ی پشت سر ، به سختی مطالب آن را می شنیدیم ، به همین خاطر تا حوالی ساعت پنج بعد از ظهر به ابراز احساسات افراد مختلف سرگرم شدیم و بعد به خاطر دوری راه که باید به میدان المپیک باز می گشتیم،دنبال جمعیتی افتادیم که به طرف میدان آزادی در حال بازگشت بود. جمعیت همچنان پر نشاط و سر زنده بود . همه از این همه شور و حماسه ای که خلق کرده بودند، لذت می بردند.هر کس در مسیر به نوعی برای سران فتنه مضمون کوک می کرد و شعار می داد.نرسیده به سر خیابان والعصر سخنرانی آقای علم الهدی هم به پایان رسید و قطعنامه ی پایانی مراسم خوانده شد و مردم با شعار :الله اکبر / خامنه ای رهبر .آن را تأیید کردند. ما هم در حال حرکت ، بندهای قطعنامه را تاییدمی کردیم.مراسم که تمام شد ماشین های بلندگو دار به حرکت درآمدند و فضای راهپیمایی در قالب حرکت دسته های سینه زنی  شتاب بیش تری پیدا کرد.به پسرم گفتم به والده زنگ بزن تا با هم به منزل برویم.زیر پل یادگار امام بچه های بسیجی «کن »بَنَر بزرگی را به نمایش گذاشته بودند که مورد توجه مردم قرار گرفته بود.شاید پنجاه نفر ایستاده بودند و ازاین پرده فیلم و عکس می گرفتند و می خندیدند.تصویری از یک تیم فوتبال انگلیسی بود که با چهره ی سران فتنه عوض کرده بودند.آقای کروبی دروازه بان  و آقای موسوی و کرباسچی و تعدادی دیگر که نمی خواهم نامشان را بیاورم بازیگر و کاپیتان این تیم انگلیسی بودند. به زیر پل که رسیدیم ، شعارها متنوع تر و جذاب تر شده بود. زیرا انعکاس صدا به سقف پل و برگشت آن شور و هیجان بیشتری ایجاد می کرد.شعارهای بسیار تندی علیه سران فتنه ،نثار گردید.به قول آقای قرائتی در برنامه ی تلویزیونی همین امروز قبل از راهپیمایی واقعا" عذاب مهین "برای فتنه گران بود.بدتر از این نمی شود به کسی چیزی گفت. بعضی هم شعار می دادند که سفارت جاسوسی انگلیس باید تسخیر گردد. نرسیده به میدان آزادی از جمعیت بیرون آمدیم در حالی که مردم در همین نقطه همان شعار آغازین خود را تکرار می کردند:  مزدور آمریکایی/ ما آمدیم کجایی! 

                                                احمد فرهنگ   نهم دی ماه 88                                                                                                                  

 

 

در خانه اگر کس است، یک حرف بس است.

هرکس به کسی نازد، ماهم به علی نازیم

شهادت جانسوز مولی الموحّدین امیر المؤمنین علی علیه السّلام
تسلیت باد!

آن بزرگوار را که واسطه ی فیض الهی است، به شفاعت می طلبیم
تا بهترین سرنوشت ما در این شب های مبارک قدر رقم بخورد.

 علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

  که به ماسوا فکندی همه سایه ی هما را

 دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را...

 میلاد با سعادت کریم اهل بیت و سیّد الشّباب اهل بهشت، امام حسن مجتبی علیه السّلام مبارک باد!

بدین مناسبت شعر زیبایی که با عنوان حسن یوسف از طبع لطیف سیدحمیدرضا برقعی تراوش یافته است، باهم ترّنم می کنیم:

زیر پایش خدا غزل می ریخت
غزلی را که از ازل می ریخت

آن امامی که تا سحر امشب
روی لب های من غزل می ریخت

شب شعر مرا چه شیرین کرد
بین هر واژه ای عسل می ریخت

آن که در جیب کودکان یتیم
قمر و زهره و زحل می ریخت

آن کریمی که در پیاله ی دست
هرچه می ریخت لم یزل می ریخت

از هر آن کوچه ای که رد می شد
حسن یوسف در آن محل می ریخت

تیغ خشمش ولی به وقت نبرد
رنگ از چهره اجل می ریخت

شتر سرخ را به خون غلتاند
لرزه بر لشگر جمل می ریخت

آن امامی که روز عاشورا
از لب قاسمش عسل می ریخت.

 

از بعثت او جهان جوان شد                    گیتى چو بهشت جاودان شد
این عید به اهل دین مبارک                     برجمله ی مسلمین مبارک.

 

خواند زبان دلم ثنای محمد(ص)                ماند خرد خیره در لقای محمد(ص)

دیده دل، جام جم به هیچ شمارد            سرمه کند گر زخاک پای محمد(ص)

سائلِ درمانده ناامید نگردد                        گر که بکوبد درِ سرای محمد(ص)

ای که ندای" اذان" رسید به گوشت   هان که به گوشت رسد ندای محمد(ص)

رفته خود از عرش تا به فرش سراسر          زیر فلک سایه ی لوای محمد(ص)

نوری(سیّاره) یافت راه هدایت            تا که شدش عشق رهنمای محمد(ص)

 

تویی هم مصطفی و هم محمد        تو را در آسمان نامند احمد

تو کانون صفا مرد یقینی                    تو عین رحمه للعالمینی

 

بعثت نه این سرور، سرور ولایت است          مبعث نه این چراغ، چراغ هدایت است

خورشید چون ز شرق حرا پرتو افکند             احمد نه این فروغ، فروغ رسالت است

 

نور عترت آمـــــــد از آیینه ام                     کیست در غار حرای سینه ام

رگ رگم پیغام احمد می دهد                    سینه ام بوی محمد می دهد

 

آن شب ، شب بیست و هفتم رجب بود . محمد غرق در اندیشه بود که ناگهان صدایی گیرا

و گرم درغار پیچید : بخوان! بخوان به نام پروردگارت که بیافرید ، آدمی را از لخته خونی

آفرید ، بخوان که پروردگار تو ارجمندترین است ، هم او که با قلم آموخت ، و به آدمی آنچه را

که نمی دانست بیاموخت . . .

 

امید آنکه لیاقت رحمتی از الطاف رحمة للعالمین را

داشته باشیم و این روز را به یادش گناه نکنیم . . .

عید مبعث مبارک باد

سالروز شهادت ششمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت و رئیس مکتب برحق شیعه ی اثنا عشری را به همه ی حق جویان و عدالت خواهان جهان تسلیت می گویم.او به حق امام صدق و راستی بود.اسلام راستین را احیا کرد و با تربیت چهار هزار نفر دین پژوه ،دین مبین اسلام را به سرتاسر عالم گسترش داد.فراموش نکنیم که رهبران فرق اربعه ی اهل سنت ، نیز در پیشگاه او زانوی ادب به زمین زده و نکته ها آموخته بودند.اگر امروز کتاب و قبله همه ی ما یکی است و در اصول دین نیز اشتراک نظر داریم و حتی در بخش قابل توجهی از فروع دین مفاهیم مشترک داریم به برکت وجود آن امام همام است.شیعه سنت پیامبر را از اهل بیت پیامبر یعنی امام خود اخذ کرده است و یک سنی معتقد به روش و منش و خلق و خوی نبی مکرم اسلام است.ان اکرمکم عند الله اتقیکم.به امید روزی که دل های طالب حقیقت با غور و تدقیق در تعالیم آن حضرت ،بیش از پیش به اهل بیت پیامبر روی آورد ومهر آنان را وسیله ی نجات خود قرار دهد.ان شاءالله 

    ویژگی روز قدس امسال با سال های گذشته در این بود که با شب قدرنزدیکی و پیوستگی پیدا کرد. شما تصور کنید که دریا به اقیانوس متصل شده باشد.شب بیست و سوم که احتمال قدر بودنش از شب های دیگربیشتراست،مصادف با شب جمعه ی آخرین هفته ی ماه مبارک رمضان،و متصل با روزبزرگ قدس، ارزش آن را دوچندان و هزار چندان می سازد.پسرم می گویدشب قد متعلق به همه ی کره ی زمین است بنابراین بیست و چهار ساعت طول می کشدتا تمام شود و هر نصف النهاری از برکات آن سهمی دارد.
    حجت الاسلام والمسلمین حاج سید احمد خاتمی هم در نماز جمعه ی این روز اشاره کردند که ما روز قدر هم داریم و امروز یکی ازآن روزهاست. مردمی که از شب قبل تا مطلع الفجر بیدار بودندو سنگ هایشان را با خودشان واکنده بودند و یک شب تا صبح را به پروردگار عالم حساب پس داده بودند،به جای آنکه خسته شده باشند و روز جمعه را تا کله ی ظهر به خواب و استراحت بگذارنند همان ساعات اولیه ی صبح راهی خیابان شده بودند.ساعت هشت ونیم صبح خانم و دخترم از خانه بیرون زدند که با اتوبوس مسجد راهی مراسم شوند.من و پسرم ساعت ده بیرون آمدیم.از طریق همت و چمران در حوالی خیابان والعصرجای پارک پیدا کردیم وبا دیگر اعضای خانواده تلفنی تماس گرفتیم و موقعیت خودمان را اطلاع دادیم. آن سمت خط خیلی شلوغ وپرسروصدا بود و به قول معروف صدا به صدا نمی رسید.ما هم با شتاب وارد خیابان انقلاب شدیم .یک دسته ی بزرگ با شور وهیجان از راه رسید.ما هم به رودخانه ی آن ها وارد شدیم و دم گرفتیم و حرکت کردیم .متوجه شدیم که به موقع رسیده ایم،زیراماازاولین گروه هایی بودیم که به طرف میدان انقلاب پیش می رفتیم.هرچه جلوتر می رفتیم ،حرکتمان کند تر می شد . نزدیک میدان که رسیدیم ، آقای بهبهانی وزیر راه و جمعی دیگر از کنار ما گذشتند.جمعیت قابل توجهی فیلم بردار و خبرنگار مشغول کار و فعالیت بودند.مردی پسرش را روی شانه هایش نشانده بود و این پسر تیرو کمانی از آن نوع که مخصوص پرتاب سنگ است به اندازه ی دو برابرقد خودش در دست داشت و در حال کشیدن آن بود و عکاسی از او عکس می گرفت.به پسرم گفتم:ببین ساده و اثر گذار!یک لاستیک کهنه ی دوچرخه و یک تکه شاخه ی "وی"شکل وبا پشتوانه ی خلاقیت !این را هنرمندان ما یاد بگیرند. وارد خیابان دانشگاه که شدیم ،تراکم جمعیت زیاد بود .روبه روی ما یعنی طرف شرق تهران محشر کبری بود.هیشه جمعیت جنوب و شرق برجسته تر از مناطق شمال غربی است.شور و هیجانی بود.هنگامی که مردم به یاد جنایات رژیم اشغالگر قدس می افتند،دلشان پر می کشد که یک کربلایی درست کنند که صهیونیست ها نتوانند سوراخ موش پیدا کنند. انواع تراکت و نشریه و روزنامه و مجله در دست توزیع بود.وقتی شرکت ایرانسل در این میانه کاغذ های گلاسه ی تبلیغی خود را توزیع می کرد و یکی هم به دست من داده شد دلم می خواست یک شکم ناسزا تحویلشان دهم. روزنامه ی مردم هم کار تبلیغی خودش را خراب کرده بود.آن هایی که کار فرهنگی می کنند باید از حداقل تکنیک هایی تبلیغاتی اطلاع داشته باشند.پرچم کاغذی جمهوری اسلامی را در چوب حصیر کشیده بودند و درشت در قسمت قرمز رنگ آن روزنامه ی راه مردم نوشته بودند و به دست مردم می دادند.این نشان به آن نشان که یک نفر را ندیدم که قبول کند که این پرچم را به دست بگیرد.من یکی که کاغذ آن را جدا کردم و با احترام تا زدم ودر جیب گذاشتم و چوب آن را در گوشه ای رها کردم . زیر پای ما از این پرچم ها زیاد ریخته شده بود و این اصلا"خوب نبود!و چه خوب بود که در یک طرف آن ریز و کوچک اسم خود را می نوشتند که مشخص شود که مهم پرچم استقلال ایران است. به در ورودی دانشگاه رسیدیم.درفرعی سمت چپ که آقایان وارد می شوند.صف طویلی کشیده شده بود و مأموران در حال بازرسی و نظم بودند.پسرم حاضر نشد که در آن وقت وارد شود .بهانه آورد که من توی این جمعیت نفسم می گیرد .می خواهم این جمعیتی را که در حال آمدن هستند،ببینم. توافق کردیم که من داخل بروم و او بیرون بماندودر همین وقت آقای احمدی نژاد در میان راهپیمایی از راه رسید و یک نیسان پر از فیلمبردار در جلوی وی در حال حرکت بود.از کنار ما گذشتند تا از در اصلی دانشگاه وارد شوند.من هم در میان فشارجمعیت وارد دانشگاه شدم.بازرسی دوم اختصاص به زمین چمن دانشگاه و جایگاه اصلی برپایی نماز داشت. گفتند ورودی اول شلوغ است و معطل می شوید . در دوم خلوت تر است.ما هم از ورودی دوم وارد شدیم. مداح در حال نوحه خوانی بود.برنامه اش که تمام شد.آقای احمدی نژاد رئیس جمهور سخنرانی خود را آغاز کردند. انصافا" مطالب جامعی را ارائه نمودند.هم تاریخچه ی صهیونیسم و هم برنامه های پشت پرده ی آنان را بیان نمود و هم تحلیل های درست و اثر بخشی از گذشته و حال و آینده ی آنان تبیین کرد.ابراز احساسات مردم هم ستودنی است.هنگام ورود ایشان مردم به احترام ایشان به پا خاستند.چون در آخرمصلی بودم به خوبی ناظر این صحنه بودم که همه از جا بلند شدند و شعارهایی را در تأیید و تقویت و تشویق ایشان سر دادند. در طول سخنرانی هم اگر بگویم بیش از ده بار با تکبیر مطالب ایشان را تأیید کردند ،اغراق نکرده ام. بعد هم جناب خاتمی خطبه ها را آغازکردند.انسجام مطالب و به روز بودن محتوا همراه با لحن حماسی و بیان رسای ایشان واقعا" ستودنی است.در طول خطبه ها هم هرجا به مناسبت تکبیر و شعار دادیم .وقتی نمازهای جمعه وعصر هم اقامه شد و بیرون آمدیم،مردم بسیار مایل بودند همچنان بغض و کینه ی خود را در قالب شعار ابراز کنند ولی صدایشان در نمی آمد. آقای خاتمی در خطبه ها اصطلاح قشنگی را به جای بغض و کینه گذاشتند و آن"خشم مقدس" بود.ایشان در ذیل آیه ی "اشداءعلی الکفار رحماء بینهم" به منظور جداسازی مفهوم اخلاقی غضب و مفهوم دشمن ستیزآن از اصطلاح "خشم مقدس" استفاده کردند و به جا بود. گرمای طاقت فرسای تابستان و خستگی راهپیمایی قبل از نماز رمق همه را گرفته بود.با این حال تا به میدان انقلاب برسیم تا به منزل برگردیم، از دادن شعار کوتاهی نکردیم. در چهار راه عشاق(تعبیری که مردم برای چهار راه خیابان اردیبشت به کار می برند،زیرا آقایان در آنجا منتظر خانواده هایشان می ایستند!)خانم ها هم رهبری شعار دهی را در دست گرفتند و انصافا" خوب از عهده برآمدند.بعضی آقایان بی رمق هم از رو رفتند و انرزی گرفتند.بهترین شعار امسال در برابر شعار انحرافی سال گذشته این بود:   هم غزه ، هم لبنان / جانم فدای اسلام.

 

خرمشهر این ققنوس خونین بال،بارها در آتش فتنه سوخته و از خاکسترش ققنوس دیگری سر بلند کرده است.شاید یکی از دلایل سرخی خاکش همین باشد که بار ها بالش را شکسته اند و مکرر چهره ی او را در تلاقی دو رود اروند و کارون،و در امواج خروشان آن ،با خون،شست و شو داده اند.دولت هایی که افتخارشان همواره این  بوده است که هیچ وقت خورشید در مستعمراتشان غروب نمی کند و از بس از خون بی گناهان نوشیده اند،رنگ موی و روی آنان به طلایی و قرمزی می زند و از چشمانشان خون می بارد.استعمارگر پیر انگلیس،اولین دولتی بود که در سال 1235ه.ش. با کشتی های جنگی خود و با اسلحه ی گرم تا شط العرب پیش آمدو طی جنگی نابرابر و کاملا" وحشیانه خرمشهر را به تصرف خود در آورد و دولت مرکزی قاجار را مجبور ساخت تا وساطت فرانسه را بپذیرد و پای عهدنامه ی پاریس بنشیند.این شگرد سبب جدایی افغانستان از دامن مام ایران شد.وهنوز جریان کوچک سازی ملت ها در دستور کار آنان قرار دارد و سیاست تفرقه بینداز و حکومت کن از اصول مسلم آنان است.جالب است که بدانید پیش از آن هم دولت عثمانی خرمشهر را در 1256ه.ق.مورد هجمه قرارداده بود،اما مگر این همه سبعیت و درنده خویی انگلیسی ها را داشته است؟که آن هم با اهتمام امیرکبیر و طی عهدنامه ی ارزنة الروم،حاکمیت ایران بر این شهر تثبیت شد.انگلیسی ها باز دست بردار نبودند و در سال 1320ه.ش.پس از کودتای سیاه رضاخان،خرمشهر را به تصرف خود درآوردند که با بده بستان های پشت پرده ی جهانی این قایله هم فیصله پیدا کرد.می خواهیم به بهانه ی سوم خرداد روز فتح خرمشهر ،مواردی را یادآوری کنیم تا علاوه بر روشن شدن ماجرا ،خرمشهر را میزان آدم های درست و نادرست قرار دهیم.این ققنوس خونین بال می تواندمرد را از نامرد جدا کند.بنی صدر خیال پرداز که به شیوه اشکانیان زمین می داد و زمان می گرفت،و منافقین خائن که به نفع استکبار،برای صدام جاسوسی می کردند.ملی - مذهبی ها که توی دل مردم را خالی می کردند،بعضی احزاب و نخبگان غربزده که از نظام اسلامی باج خواهی می کردند و اشرافیت بی دین که مردم را تحت فشارهای اقتصادی قرار می دادند،و امثال این ها ناجوانمرد ترین ابنای روزگارند!رهبری نظام و روحانیت متعهد و انقلابی،بسیجیان و پاسداران و ارتشیان و ستارگان فروزان مردمی خرمشهر که جانانه از این ققنوس رنجور دفاع کردند وکسانی که در این راه به فوز شهادت رسیدند، مردترین انسان های این سرزمین اند.به شما توصیه می کنم وقتی کلمه ی فتح وپیروزی رزمندگان را می شنوید،خیلی تعجب کنید!چون شکست آن ها امری طبیعی است.ملتی که تازه انقلاب کرده است و هنوز درگیر مسایل داخلی خودش است،چنانچه مورد تهاجم ناگهانی قرار گیرد ،شکست هم بخورد تعجبی ندارد.شگفت آن است که این مردم پابرهنه ی مناطق جنوب شهر که از تکنیک و تاکتیک نظامی اطلاعی ندارند،بر دشمن از سر تا پا وتا دندان مسلح، غلبه پیدا کنند.بی جهت نیست که امام راحل ما در جریان آزاد سازی این شهر فرمودند:"خرمشهر را خدا آزاد کرد!حقیقتا" کاری خدایی بود. همه به این آیه ی الهی ایمان آوردند.هرکس به نوعی به آن اعتراف کرد و هرروزی که می گذرد ابعاد تازه ای از عظمت این حرکت تاریخی آشکارتر می شود:
"طه یاسین رمضان"در یک مصاحبه گفته است:اصلا" مشکل ما با ایران موضوع اراضی اروند نیست،ما اساسا" می خواهیم ایران را به این صورت نداشته باشیم!پنج ایران کوچک بهتر از یک ایران بزرگ و واحد است.(کتاب جایی در بی نهایت،ص6).
آیا این سیاست کوچک سازی ملت ها،دکترین یاسین رمضان است؟خیر! پادشاهی پنهان جهان که امروز در خانواده ی روچیلدها دست به دست می چرخد،از همان اول،دنیا را به شکل دهکده تعریف کرده است تا در هر آبادی یک کدخدای هلویی قرار دهدکه نظم مورد نظر او را تأمین نماید و مردم همچون گوسفندانی که در تورات آمده است تابع و تسلیم او باشند و هیچ نفس کشی وجود نداشته باشد.جان و مال و ناموس و عرض و آبروی مردم در ید قدرت صهیونیزم باشد.آن هایی که موضوع"ترس" را در قالب یک پژوهش دانشگاهی تئوریزه کرده اند و به کسانی که ترس از ستمگران را باور نمی دارند به عنوان بیمار معرفی می کنند،یک توصیه ی مهم داریم و آن اینکه:لطفا" گوسفند نباشید!همین!
"ژنرال وفیق السامرایی" مرد اول اطلاعات ارتش بعثی در کتاب خاطرات"ویرانی دروازه ی شرقی"گفته است:"عملیات کربلای4و5را من پیش بینی کردم و این امر باعث شدکه من مدال رافدین راگرفتم.من عکس هایی از کارخانه ی سیمان در ایران می دیدم که می توانستم تعداد سیمان هایی را که از کارخانه سوار ماشین های ترابری ایران می شد،بشمارم!"
در واقع این تصاویری بوده است که ماهواره های استکباری در اختیار ارتش صدام قرار می داده است.سی و شش کشور در طول هشت سال دفاع مقدس،همه ی امکانات و تجهیزات ماشین جنگی حزب بعث را تأمین می کرده است،و رزمندگان ما فقط با صدام نمی جنگیدند بلکه با همه ی جبهه ی کفر درگیر بوده اند.پس باید از پیروزی آن ها شگفت زده بشویم.مردم فهیم ما وقتی خبر آزاد سازی خرمشهر را شنیدند از اشتیاق و اوج سرور به خیابان ها ریختند.نگارنده آن موقع در زاهدان به کار معلمی اشتغال داشت و شاهد این خوشحالی عمومی بود.در خیابان های امام خمینی،آزادی،میدان استانداری،دروازه خاش ،شهید نیکبخت،چهار راه رسولی تا چهار راه معروف به"چه کنم" تا محله ی بابائیان جای سوزن انداختن نبود.ساعت ها طول کشید تا با موتور سیکلت این جمعیت را رصد کنم.هر کدام از این پیروزی ها شگفتی داشت.لذا تردید نکنیم که ما پیروز واقعی جنگ بودیم.این جنگ کشور ما را برای همیشه بیمه کرد.کسانی که معتقدند آمریکا می تواند در عرض چند ساعت ،این کشور را از پای درآورد،به یک سؤال پاسخ دهند که آیا جرأت چنین کاری را دارد؟امام ما فرمود اگر با دین ما بجنگند ما باهمه ی دنیای آن ها می جنگیم.واین از حافظه ی تاریخی ملت ایران پاک نشده است.بله از طریق تحریم به سختی های ما می افزایند و در عوض سبب می شوند تا بر روی پای خود بایستیم.داستان "دز هوش ربا" از مثنوی مولوی را بخوانیم.پیام آن این است که اگر بترسید از بین می روید:"مرگ اگر مرد است گو نزد من آی  /  تا درآغوشش بگیرم تنگ تنگ!"
این شعار فاتحان خرمشهر عزیز بود.
"حسین کامل" وزیر صنایع نظامی بعثی عراق که با نام مستعار ستوان ابو علی به کشور های اروپایی می رفت تا برای صدام خرید نظامی کند،در کشور" اردن "طی مصاحبه ای گفته است در کربلای پنج بود که فرستاده ی ویژه ی کاخ سفید با من ملاقات کرد و گفت من حامل پیام مهمی از کاخ سفید هستم.به صدام بگویید که ما هنوز به قول و قراری که با شما گذاشته ایم وفادار هستیم.شما ایران را شکست بدهید و کویت را به عنوان استان نوزدهم خود هدیه بردارید."(جایی در بی نهایت،صص6و7).
پس از پذیرش قطعنامه سازمان ملل توسط ایران ،صدام به کویت حمله کرد تا هدیه اش را متصرف شود! اما چه شد؟همان مدعیان وفاداری به عهد و پیمان،بدون مجوز شورای امنیت سازمان ملل ،کشورش را اشغال کردند و کنگر خوردند و لنگر انداختند.تازه صدام فکر می کرد طنابی که به گردنش انداخته اند،امری صوری و صحنه سازی است.ببینید وقتی واقعا" طناب را می کشند ،چه قدر تعجب می کند!ساده ها فراوانند،یکی هم همین ندای آقا سلطان بود که فکر می کرد،نقش یک کشته شده را بازی می کند و نمی دانست همان نامزدش در آمبولانس،قاتل جانش می شود.این ها همه عبرت است که در این دنیای دون فقط یک پیمان اعتبار دارد ولاغیر،همو که سعدی برای حضرت حق سرود:
تا عهد تو در بستم،عهد همه بشکستم                        بعد از تو روا باشد نقض همه پیمان ها!
آخرین خبر را هم داشته باشید که اولین گلوله ای که در آغازجنگ به طرف ایران شلیک شد،توسط ملک حسین اردنی صورت گرفت.حامد الجبوری" چهار سال وزیر خارجه ی حزب بعث عراق بوده است. او در مصاحبه با روزنامه "الحیات" به دو نکته بسیار مهم اشاره کرده است:
1- هواپیمای "بن یحیی"وزیر امور خارجه ی الجزایر را که برای صلح واجرای تعهد نامه ی ایران و عراق،عازم منطقه بود،بعثی ها منفجر کردند تابه گردن ایران بیندازند.و می دانید که صدام قبلا" قرارداد الجزایر راپاره کرده بود تا جنگ را آغاز کند.
2-اولین گلوله ی جنگی را ملک حسین به طرف ایران شلیک کرد.او از تانک بیرون آمد به صدام تبریک گفت. فیلم تلویزیونی آن موجود است!
پادشاه فعلی اردن از زن انگلیسی شاه حسین است.در واقع صدام با اذن آمریکا و به نمایندگی از کشورهای پادشاهی عرب جنگ را آغاز کرد وبهانه ی او هم حضور ایران در جزایر سه گانه ی خلیج فارس بود .می دانید که بحرین،تا ابتدای همین قرن، تحت الحمایه ی ایران بوده است .طی قراردادهای بین المللی، آن را گرفتند و موقعیت ایران را بر این جزایر تثبیت کردند.این هم جای تأمل فراوان دارد که همین سازمان های بین المللی،به سبب تأثیر پذیری از پادشاهی پنهان  صهیونی،مصوباتشان مورد سوءاستفاده قرار می گیرد. و تو خود حدیٍث مفصل بخوان از این مجمل.دراین مقال،مجال آن نیست تا از حماسه های بزرگی که شهیدان محمد جهان آرا،محمد نورانی، بهروز مرادی،سید صالح موسوی وهمکلاسش احمد ملکی،مرتضی قربانی،احمد قندهاری،رضا دشتی، نوجوانان چهارده ساله بهنام محمدی و مجید خیاط زاده و آزاده ی سرافرازامیر رفیعی و دیگراسطوره هایی که سی و سه روز در برابر دشمن مقاومت کردند،سخن بگوییم و ازقرارگاه های قدس و فتح و نصر وفرمانده ی جوانمردقرارگاه نصر" شهیدحسن باقری(افشردی) "تجلیل بیشتری داشته باشیم . همین قدر می گوییم: یاد شهدای خرمشهر همیشه جاوید!و سالروز آزادسازی خرمشهر،مبارک باد!

بیست و دوم بهمن هشتادوهشت،به عنوان یکی از عظیم ترین و اثر گذار ترین پدیده ی انقلاب اسلامی در تاریخ سیاسی  ملت ایران به ثبت رسید.اهمیت این روز از آن جهت است که استکبار جهانی تمامی عوامل داخلی و خارجی خود را همراه با پیشرفته ترین تکنولوژی های روز دنیا به کار گرفت تا مردم مؤمن و انقلابی ایران را از حضور چشمگیر در روز جشن ملی باز دارد.و از طرف دیگر سعی کرد تا مزدوران اندک خود را در قالب فتنه ی سبز به خیابان ها بکشاند و با کار رسانه ای اقلیتی را بر قاطبه ی مردم تحمیل سازد. از آن جا که فتنه ها در دوره ی پیش از ظهور حضرت ولی عصر -عجل الله تعالی فرجه الشریف- سبب بیداری بیش تر مردم می شود ،ملت با حضور گسترده و شگفت آور خود تمامی نقشه های دشمنان و بدخواهان را نقش بر آب کرد. نگارنده که خود نیز در راهپیمایی عظیم ملت ایران شرکت کرد ،با مشاهده ی سیل میلیون ها تن از زن و مرد و پیر و جوان و کودک پر نشاط و سر زنده که با انگیزه های راستین الهی به صحنه آمده بودند.لب به ثنای پروردگار باز کرد و از تجلی نور  او در گوشه گوشه ی این مرز و بوم شکر و سپاس گفت و این مردم خالص و پاکیزه را تحسین کرد.ساعت نه صبح که ما موفق شدیم خود روی خود را داخل کوچه ی گرانمایه واقع در رو به روی دانشگاه صنعتی شریف پارک کنیم تا به میدان آزادی برسیم بیش از یک ساعت به طول انجامید.تراکم جمعیت از یک طرف و از سوی دیگر برنامه های جذابی که در طول مسیر بود اجازه نمی داد که آدمی تند و تیز حرکت کند.کارناوالی که هنرمندان راه انداخته بودند، اولین خاطره ی جالب ما در خیابان آزادی بود.چند کالسکه در حال انتقال تابوت های آمریکا و انگلیس و اسراییل به گورستان تاریخ بودند. یکی در نقش گورکن با داس نوک تیز خود حرکات جالبی را انجام می داد. کالسکه ران با ماسک تماشایی خود همه را از خنده روده بر کرده بود .فکر می کنم دست کم سه تا گاری به همین شمایل پشت سر هم حرکت می کردند و چند اسب سوار هم پیشاپیش آن ها حرکت می کرد. جمعیت آن قدر زیاد بود که به سختی می شد از فاصله ی چند متری آن ها را به دقت دید.حسن کار این بود که در مسیر ویژه ی اتوبوس های تند رو حرکت می کردند.چند تا عکس گرفتیم و راهمان را ادامه دادیم.کمی جلو تر شهرداری و بانک ها و نهادهای فرهنگی غرفه زده بودند و کارهای متنوعی انجام می دادند.از نمایشگاه عکس و پوستر گرفته تا آمزش کاریکاتور و طراحی و امور کامپیوتری ، همه چیز وجود داشت.کمی بالاتر یکی از شبکه های تلویزیونی برنامه اجرا می کردند. کنار آن طاق نصرتی در کنار پیاده رو گروه ارکستر برنامه اجرا می کرد و چند نفر لباس بالماسکه به تن کرده بودند . در قالب چهره های شخصیت های آمریکایی فرو رفته و استکبار را به تمسخر کشیده بودند. نوجوانانی که ناظر این صحنه ها بودند از شادی ذوق می کردند.به راه خود ادامه دادیم در دو سوی خیابان غرفه های مختلفی بر پا بود فرصت نداشتیم که از همه بازدید کنیم زیرا برخلاف همیشه که قطعنامه ی راهپیمایی را در آخر مراسم قرائت می کردند، این دفعه قبل از سخنرانی رییس جمهور خواندند و مردم هم با شور و حماسه با گفتن الله اکبر ، خامنه ای رهبر آن را مورد تایید قرار دادند.به میدان آزادی که وارد شدیم ، سخنرانی دکتر احمدی نژاد ریاست محترم جمهوری هم آغاز گردید. این جمعیت متراکم و پر سروصدا کم کم ساکت و آرام شد تا بهتر بتوانداز سخنان رییس جمهور استفاده کند.ما هم که می خواستیم جلوی جایگاه از این برنامه استفاده کنیم دست به یک پلتیک جالب زدیم و خودمان را به جایی رساندیم که  مردم یک پرچم پنجاه متری را دور میدان در دست داشتند و به صورت طولی کشیده و به اهتزاز در آورده بودند.زیر این پرچم بزرگ راهرویی باز شده بود که راحت تر می شد حرکت کرد از زیر آن عبور کردیم تا تقریبا به نزدیکی جایگاه رسییم ولی تراکم جمعیت اجازه نمی داد که راحت باشیم .در همین موقع جای پرچم را تغییر دادند و راه بازگشت ناهموار شد. کمی خودمان را به طرف خیابان محمد علی جناح کشاندیم و به سختی از پشت نرده های کنار میدان خلاص شدیم .دور زدیم تا به اول خیابان آزادی رسیدیم .چند نفر از نرده ها بالا رفته بودند ویک  بنری را به نمایش گذاشته بودند که سران فتنه سبز را در قالب یک تیم فوتبال انگلیسی -آمریکایی به نمایش گذاشته بودند. تصمیم گرفتیم به هر شکلی شده به مرکز میدان وارد شویم واز آنجا جلوی جایگاه برویم. بنابر این به طرف جنوب غربی میدان مشرف به خیابان شهید آیت الله سعیدی و میدان فتح راه افتادیم.علت هم این بود که دورادور میدان نرده بود و نزدیک ترین راه ورودی در همان موضع قرار داشت. در مسیرمان با هیأت بزرگی مواجه شدیم که همه کفن پوش بودند و پلارکاردهایی در حمایت از ولایت فقیه و رهبری نظام در دست داشتند.سرانجام به زمین چمن وارد شدیم و به زیر برج آزادی رسیدیم.مملو بود از براده های کاغذ کادو که در هوا مثل ستاره می درخشیدند و روی زمین به شکل مروارید جلوه نمایی می کردند.جایی را یافتیم که برای مشاهده ی جایگاه وشنیدن سخنان دکتر مناسب بود .وارد محتوای مطالب ایشان نمی شوم زیرا همه در جریان هستند.آن جا که خیلی صمیمانه می گفتند دانشمندان ما یک لاک پشت ، یک کرم و موش زنده به فضا فرستادند و ان ها را از راه دور اندازه گیری کردند . لبخند نشاط آوری را بر لب ها آورده بود و همه احساس می کردند که رییس جمهور یکی از اعضای خانواده خودشان است.تقریبا سخنرانی ساعت دوازده به پایان رسید. و حاج صادق آهنگران مداحی و سرود زیبایی را ارایه نمدند که با استقبال کم نظیر مردم مواجه شد. موقع بازگشت مردم در خیابان یا مساجد و تکایای نزدیک خیابان اقامه ی نماز می کردند.

...ساعت سه بعد از ظهر با خانواه به حوالی میدان آزادی رسیدیم.بالای پل عابر پیاده رفتیم تا آمار منطقه را به دست بیاوریم.بسیار شگفت انگیز بود.باور نمی کردم پس از گذشت سی سال از انقلاب و تهاجم گسترده ی فرهنگی استکبار و این حلقه ی تنگی که دشمن پیرامون ما کشیده بود و با ابزار متنوع رسانه ای ، آن هم روز چهارشنبه در میانه ی هفته، چنین جمعیتی قبل از وقت تعیین شده با نظم و ترتیب به خیابان آمده باشند.به پسرم مهدی پیشنهاد کردم که باهم طوری حرکت کنیم که دسته های مختلف جمعیت را پشت سر بگذاریم تا به مرکز اصلی یعنی میدان انقلاب وارد شویم.اول با دوربین های تلفن همراهمان چند تا عکس گرفتیم وبا سرعت پایین آمدیم وبه جمعیت پیوستیم..عبور از کنار این جمعیت های متراکم کار بسیار دشواری بود. هر دسته ای هم برای خودش بلندگو و آقای شعاری و مداح داشت.هرکس هم به نوعی با در دست داشتن اقلام فرهنگی و تبلیغاتی ، عواطف و احساسات خود را بروز می داد.ما هم به هردسته ای که می رسیدیم با شعارهای آن ها همراهی می کردیم و می گذشتیم..به میانه ی حایل گروه ها که می رسیدیم شعار جمعیتی را تکرار می کردیم که رساتر بود.انواع شعر و شعار و نغمه های مذهبی و انقلابی فریاد زده می شد:
حسین حسین شعارماست/شهادت افتخار ماست
این همه لشگر آمده/به عشق رهبر آمده
حزب فقط حزب علی/ رهبر فقط سید علی
سبز فقط سبز علی/ رهبر فقط سید علی
خونی که دررگ ماست/هدیه به رهبر ماست
منافق حیا کن/ مملکتو رهاکن!
منافق فراری/ اعدام باید گردد.
مزدور آمریکایی / ما آمدیم کجایی؟
والبته انواع شعروشعار هم برای رؤسای فتنه ساخته بودند که چون تعدادی از آن ها روی پرده های بزرگ نوشته شده بود ، همان ها را ذکر می کنم واز بقیه فاکتور می گیرم:
لعن ِ علی عدوک یا حسین/ خاتمی و کروبی و میر حسین
ما موسوی بی بی سی نمی خواهیم/ ما موسوی انگلیسی نمی خواهیم
موسوی فتنه گر / اعدام باید گردد.
هم چنین تعدادی از شعار ها خواسته ی مردم از قوه ی قضاییه بود.از جمله می گفتند:
مسئولان قضایی/انتقام انتقام
قوه ی قضایی/ وقت عمل رسیده
...یک ساعتی طول کشیدتا از چهار راه نواب – توحید گذشتیم/تازه صدای تریبون مراسم به سختی شنیده می شد.به سر خیابان والعصر که رسیدیم.به واسطه ی تنها بلندگویی که در این ِنقطه نصب بود ،صدای حاج سعید حدادی مداح معروف را شنیدیم که در حال شعار دادن بود.برای ما که با نغمه خوانی مذهبی او خو گرفته بودیم.خیلی جالب آمد.احساس کردیم بعداز آقای مرتضوی وزیر شعار، فقط حاج سعید از عهده ی این کار بر می آید وچه بهترکه وزیرشعارمداح و دعا خوان هم باشد که حال وهوای جلسات را متنوع تر سازد...از خیابان والعصر جمعیت کاملا" فشرده بود ونمی شد حتی یک قدم به جلو رفت .به مهدی گفتم تازه این جمعیتی است که ازغرب تهران که معمولا" نسبت به شرق و جنوب خلوت تر است، می آید والآن از میدان آزادی تا این جا کشیده شده است. مطمئنم که طرف دیگر محشرکبراست.قرار شد از پیاده رو به طرف میدان انقلاب برویم.ولی امری محالبودکه ازجدولو جوی حاشیه خیابان بتوانیم عبور کنیم.افتادیم دنیال چندمرد تنومندوقوی که آن ها مثل ما می خواستند به پیاده رو بروند.بالاخره راهی پیدا کردیم و در طرف راست پیاده رو افتادیم دنبال جمعیتی که با کندی تمام به پیش می رفت. نرسیده به خیابان جمالزاده مهدی برید وایستادوبازحمت خود رابه کناری کشید وگفت من دیگرنمی توانم جلوتربیایم می خواهی شمابرو،من همین جا می ایستم. قبول نکردم و کنارش جایی را پیدا کردم و ایستادم.جایی که ما قرار داشتیم ساختمانی در دست تعمیر بود .گفتم مواظب خودت باشکه ازاین بالا چیزی بهپایین پرتاب نشودو هردو خندیدیم. سخنرانی جناب علم الهدی امام جمعه ی مشهد تازه شروع شده بود و ما به سختی مطالبی را درک می کردیم چون همهمه ی عابران و بعضی بلند گوهایی که از دور می آمدند مانع بود، به همین خاطر هم ساعت که به نزدیکی پنج رسید گفت راهمان دور است ازحالا حرکت کنیم که زیاد در راه نمانیم. پذیرفتم و باهم دنبال جمعیتی افتادیم که به طرف میدان آزادی در حال حرکت بود جمعیت نشاط عجیبی داشت . همه از این شور و حماسه ای که جریان داشت لذت می بردند.هر کس در مسیر به نوعی برای سران فتنه مضمون کوک می کرد و شعار می داد.نرسیده به سر خیابان والعصر سخنرانی آقای علم الهدی هم به پایان رسید و قطعنامه ی پایانی مراسم خوانده شد و مردم با شعار :الله اکبر / خامنه ای رهبر .آن را تایید می کردند. ما هم در حال پیش رفتن به جلو،بندهای قطعنامه را تاییدمی کردیم.مراسم که تمام شد ماشین ها بلندگو دار به حرکت درآمدند و فضای راهپیمایی در قالب حرکت دسته های سینه زنی  شتاب پیدا کرد.به مهدی گفتم به والده زنگ بزن تا با هم به منزل برویم.زیر پل یادگار امام بچه های بسیجی کن بنر بزرگی را به نمایش گذاشته بودند که مورد توجه مردم قرار گرفته بود.شاید پنجاه نفر ایستاده بودند و ازاین پرده فیلم و عکس می گرفتند و می خندیدند.تصویری از یک تیم فوتبال انگلیسی بود که با چهره ی سران فتنه عوض کرده بودند.آقای کروبی دروازه بان و آقای موسوی و کرباسچی و تعدادی دیگر که نمی خواهم نامشان را بیاورم بازیگر و کاپیتان این تیم انگلیسی بودند. به زیر پل که رسیدیم ، شعارها متنوع تر و جذاب تر شده بود. زیرا انعکاس صدا به سقف پل و برگشت آن شور و هیجان بیشتری ایجاد می کرد.بدترین توهین ها به سران فتنه ،نثار گردید.به قول آقای قرائتی در برنامه ی تلویزیونی همین امروز قبل از راهپیمایی واقعا" عذاب مهین برای فتنه گران بود.بدتر از این نمی شود به کسی توهین کرد. بعضی هم شعار می دادند که سفارت جاسوسی انگلیس باید تسخیر گردد. نرسیده به میدان آزادی از جمعیت بیرون آمدیم در حالی که مردم در همین نقطه همان شعار آغازین خود را تکرار می کردند: مزدور آمریکایی/ ما آمدیم کجایی!