گام های سدید
2 - گام های استوار
«ایمان » آمیزه ای است از باور قلبی و اقرار زبانی و جلوه ی آن ها در رفتار. هنگامی که پندارهای نیک ، از پستوهای ذهن و قلب ، سر بیرون می آورند و خود را در عرصه ی «عمل » نشان می دهند؛ می توانند محیط را تحت تأثیرخود قرار دهند و زندگی را از نشاط و انرژی لبریز سازند. انگیزه های پاکیزه و الهی، به منزله ی روح عمل محسوب می شوند که موجب ماندگاری آثار و اثر بخشی رفتار خواهند بود.
شیفتگان خدمت در عرصه ی فرهنگ و دین و هنر، کسانی هستند که با وجود نیاز درونی و فطری ، به ابزار عاطفی و روحی « قدردانی » و « تشکّر » از سوی دیگران و یا مسؤولان ، به سبب همان انگیزه های خالص آسمانی، امور خویش را به خدا وامی گذارند و بی انتظارِ سپاس و تقدیر، برحسب احساس وظیفه و پای بندی به تعهّدات دینی و به امید جلب رضایت حضرت حق - جلَّ شأنه - خالصانه تمامی انرژی و قوای خود را برای اصلاح امور و ارتقای سطح کیفی مسؤولیت خویش، به کار می گیرند و فضا را به نفع جریان کلّی حقّ و حقیقت ، تحت تأثیر قرار می دهند و جامعه را به پیش می برند. گرچه بر اساس انجام تکلیف و نه برای حصول نتیجه ، فعّالیّت می نمایند، امّا وقتی به درستی کار خود و اثرگذاری " گام های استوار" خود پی می برند، به چنان آرامشی دست می یابند که با هیچ لذّتی برابری نمی کند و با هیچ بهشتی به جز رضوان الهی قابل تطبیق نیست.
« عناصر فرهنگی » باید این شعر را شعار و سرلوحه ی کار خویش قراردهند:
تو نیکی می کن و در دجله انداز که ایزد در بیابانت دهد باز
و بدانند که هیچ یک از اولیای درجه ی اوّل خداوند، در دنیا مورد قدردانی و قدرشناسی قرار نگرفته اند؛امّا با وجود این هیچ گاه ازکار و تلاش خویش نیز دست برنداشته اند.
ششمین پیشوای معصوم ما - حضرت امام صادق(علیه السّلام) - در تبیین معنای اخلاص فرموده اند: " العَمَلُ الخالص : الذی لاترید ان یحمدک علیه احد الّا الله عزَّ و جلَّ." ( میزان الحکمه،ح 4785). یعنی؛ عمل خالص آن است که نخواهی کسی جز خدای عزّ و جلّ تو را بر انجام آن بستاید.
و در لسان امیرالمؤمنین علی- علیه السّلام - آمده است که: " تشکّر نکردن دیگران از تو ، نباید تو را به خوبی کردن بی رغبت سازد..." ( همان مأخذ،ح9642).
صادق آل محمّد - علیه السّلام - در جای دیگری می فرمایند:" علّت این که مؤمن مورد ناسپاسی قرار می گیرد، آن است که کارهای خوب او به درگاه خدای تعالی بالا می رود و در میان مردم زبان به زبان نمی گردد، امّا کافر خوبی کردن هایش شهرت می یابد، چون خوبی او برای چشم مردم است و به آسمان و درگاه الهی بالا نمی رود".( همان منبع،ح 9641).
و پیامبرمکرّم اسلام فرمودند: "دست خداوند، رحمت را بر فراز سر کسانی که خوبی هایشان نادیده گرفته می شود، می گستراند."( همان،ح9643).
اگر باورهریک از ما این باشد که جهان دارای فهم و شعور است و هر عملی ، بازتابی دارد واین دنیا، دنیای عمل و عکس العمل است، لحظه ای از تلاش و کوشش دست برنخواهیم داشت و پاداش و کیفر اعمالمان را از افراد مطالبه نخواهیم کرد.این را از آن جهت می گویم که روزگار به گونه ای رقم خورده است که تا از هر کاری صنّارسی شاهی بیرون نیاید، کمتر کسی پیدا می شود که از خود حرکت اثربخشی نشان دهد. و حال آن که بسیاری از کارها به جمع منفعت می رساند و از نوع بیگاری و بهره دهی شخصی محسوب نمی گردد. نظیر مجامع خیریّه و کانون های مساجد و انجمن های کتابخانه و نوارخانه و تیم های ورزشی و کوهنوردی و امثال آن که باید در راه اندازی و شکل گیری آن ها، داوطلبانه نقش داشت . حتّی در اوج نیازمندی و اشتغالات فراوان ، اقتضا می کند در حدّ مقدور به اندازه ی دو ساعت در هفته، خود را وقف این امور کنیم تا یقین پیدا کنیم که از لاک فردیّت خویش بیرون آمده ایم و دیگرخواهی اختیار کرده ایم؛ تا آن آرامشی را که به دنبالش می گردیم به دست آید. سرمایه ی آرامش، خواهد توانست به زندگی ما حرارت و گرمی ببخشد و گام های ما را سدید و استوار سازد.
مدیریت نظام اسلامی نیز باید آن چنان قوی و نیرومند باشد تا به هنگام، بتواند میزان تلاش افراد را در نهادهای حکومتی، از طریق چشم و گوش هایی که در اختیار دارد، به دست آورد و افراد خدوم و پرتلاش را مورد تقدیر ویژه قرار دهد و عوامل ضعیف و کم کار را به نحو شایسته ارشاد و راهنمایی نماید.این لازمه ی حضور در سال جهاد اقتصادی است. ایدون باد!
( احمد فرهنگ ، نشریه سدید،شماره دو، انتشارات آموزش و پرورش کاشان،آذر 1386 با دخل و تصرّف).